Po inwazji peruwiańskich handlarzy niewolników około 1860/65 roku, pierwotna populacja na Wyspie Wielkanocnej została praktycznie wymazana. Nie wiemy nic o kwitnącej niegdyś starożytnej kulturze na Rapanui - absolutnie nic. Tu i ówdzie na innych wyspach Polinezji dużo później rzekomi mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej przekazywali informacje o dawnych czasach. Nic z tego nie jest autentyczne i wszystkie badania Wyspy Wielkanocnej w tym zakresie opierają się na nigdy nie potwierdzonych informacjach pochodzących z fantazji rzekomych wtajemniczonych. Wypróbowana formuła polegała na zadawaniu informatorom pytań, które następnie poprzez ich odpowiedzi przekazywano jako "potwierdzoną wiedzę". To ludobójstwo dokonane pod koniec XIX wieku jest do dziś negowane przez środowiska akademickie. Ich wątpliwe źródła są tak stabilne jak domek z kart na wietrze. Ludzie wciąż wierzą, że lepiej im się żyje z kłamstwem niż z niewiedzą. Pochodzenie mieszkańców Wyspy Wielkanocnej do dziś nie zostało jednoznacznie udowodnione. W najlepszym wypadku należy zaakceptować wyniki współczesnych badań archeologicznych. A te nie pasują do fantastycznej krainy Wyspy Wielkanocnej, która jest łatwo rozpoznawalna jako taka. W kulturze, w której nigdzie w Oceanii nie było pisma, tradycja ustna była głównym filarem ich kultury, ich tradycji i rytuałów, ich wierzeń, ich sztuki i nie tylko. Te nici informacji, przekazywane płynnie przez tysiąclecia, były rozłączne. Wydawało się więc niemal cudem, że chilijski nauczyciel pracujący na Rapanui dowiedział się około 1950 roku o istnieniu różnych manuskryptów, które mogłyby dostarczyć informacji o zasiedleniu Wyspy Wielkanocnej. Napisane w szkolnym zeszycie bełkotem, ale łacińskimi literami! Nie będę tego szczegółowo omawiał, wystarczy wiedzieć, że śniąca dusza pewnego starca odnalazła Rapanui i doniosła o tym praojcu mieszkańców Wyspy Wielkanocnej, Hoto Matua, który prawdopodobnie został zmuszony do emigracji. Dusza Haumaki przeleciała nad siedmioma wyspami, zanim odkryła Wyspę Wielkanocną jako ósmy ląd. Tym samym w pełni wyjaśniłem tytuł obrazu. Obraz olejny namalowany jest na ołowianej blasze, która w zależności od kąta patrzenia, pory dnia, położenia słońca i pory roku, ukazuje albo wieczorną atmosferę, albo światło wczesnego poranka. Realistyczny obraz przedstawia "ósmy ląd" od strony morza, widziany przez załogę dwóch podwójnych kajaków pod dowództwem komandora Hoto Matua wczesnym rankiem w dniu przybycia. Górny rząd niektórych znaków z systemu Rongorongo jest metaforą gwiezdnego kursu dwóch łodzi, których miejsce przeznaczenia znamy, Wyspę Wielkanocną, ale których pierwotny dom jest nieznany. Nawet jeśli naukowcy nie chcą tego przyznać bez dowodów przeciwnych.

---

Ósmy kraj · Michael H. Dietrich