Obraz nie ma tytułu, nie ma imienia, a malarz nie ma prawa wtrącać się w sposób wszystkowiedzący w odwieczną mądrość kulturową na temat swojego subiektywnego stosunku do sztuki. Takiego obrazu nie maluje się z własnej woli - zleca się go utrwalić przy pomocy współczesnych możliwości obrazowania. To, co może się wydawać tytułem, jest jednak wypowiedzią pewnego starca z Tonga, który był jednym z tych, których określano mianem "Uczonych w naukach nautycznych". Jest to święte credo wszystkich nawigatorów na Morzach Południowych, którzy nigdy nie zaakceptowali kompasu odkrywców i zdobywców jako prawdziwej alternatywy dla ich wiedzy o ra-ririki, małych słońcach, które nazywamy gwiazdami. W swoich długich i zawsze zorientowanych na cel podróżach po Pacyfiku, orientowali się dzięki dużemu kompasowi nad nimi i naprawdę nie ufali maleńkiemu, chwiejącemu się punktowi igły. Nie mniejsza osoba niż James Cook miała wielki podziw i najwyższe uznanie dla żeglarzy, którzy orientowali się według gwiazd i których wiedza meteorologiczna zaimponowała nawet wielkiemu europejskiemu nawigatorowi Cookowi. Można o tym przeczytać w jego dziennikach!

Na całym świecie ludzie rozpoznawali obrazy w gwiazdach, łącząc gwiazdy za pomocą wyimaginowanych linii. Na tej okrągłej tabliczce o średnicy ok. 60 cm widoczne są dwa gwiazdozbiory. Znany gwiazdozbiór ORIONA jest tylko zasygnalizowany nad szklistą bielą. Jego położenie odpowiada pozycji, którą widzimy nad półkulą północną. Nawet Mgławica Oriona jest widoczna. Jednak pierwsze co przykuwa uwagę to duży kamienny topór z ostrzem wykonanym z greenstone (czyli nowozelandzkiego jadeitu) i wyrafinowaną techniką oprawy, która sugeruje arcydzieło wykonane przez Maorysa na Aotea-roa, ziemi pod Wielką Białą Chmurą (Nowa Zelandia).

Trzy gwiazdy pasowe w Orionie i trzy inne bardzo słabe gwiazdy nie są teraz połączone zwykłymi liniami szkieletowymi gwiazdozbiorów, ale naniesione na malowaną kamienną siekierę jako kaboszony z orzechów tagua. To jest drugi gwiazdozbiór. Wszędzie w Polinezji owa Toki (kamienna siekiera) znana była jako gwiazdozbiór. Polinezyjscy nawigatorzy tłumaczyli swoją koncepcję odnajdywania drogi w prosty sposób: wzdłuż (obracającego się) nieba.

Ten obraz zawsze wisi prawidłowo w każdej z możliwych pozycji 360°! Nie znam żadnego obrazu, do którego by się to odnosiło. Polinezyjska konstelacja kamiennego topora w Orionie może być widziana w pozycji pionowej jak widzimy od nas, ale do góry nogami jak widzimy z południowej półkuli. Gdyby obraz kupił ktoś mieszkający na półkuli południowej, powiesiłby go zgodnie ze swoim światopoglądem.

Na żadnej z wielu wysp Oceanii nie wynaleziono w tym czasie pisma. NAWET NIE NA WYSPIE WIELKANOCNEJ! Wodzowie mieli tylko pogardę i bezgraniczną nieufność do pisma ich języka. Tylko w umysłach wybranych wtajemniczonych tajemnice były bezpiecznie ukryte. "Żadna jaskinia, żadne miejsce na świecie nie jest tak tajemne, by nie mógł go znaleźć mój wróg" - tak twierdzili Arikowie, wodzowie i wszyscy, którym europejscy i inni nawigatorzy wskazywali na możliwość sporządzania pisemnych notatek z ich tajemnej wiedzy. Tylko osoby objęte najsurowszym tabu wolały śmierć, zanim byłyby skłonne złamać tabu.

Gdzieś, kiedyś, mądrzy ludzie z obszaru kultury Pacyfiku wynaleźli system znaków graficznych, za pomocą których mogli utrwalić tajemną wiedzę o odnajdywaniu drogi na Pacyfiku, o kursach gwiazd, tak aby mieć ją ponownie dostępną w przypadku odrodzenia ich kultury. Te obrazowe znaki biegnące wokół koła są symbolami gwiazd i planet, wszystkich ciał niebieskich, które nawigatorzy w swoich łodziach śledzili tylko na swoich niebiańskich drogach przez noc. Rongorongo to system znaków graficznych, za pomocą których można było zapisać to, co w zasadzie wiedzieli wszyscy, którzy podążali za swoimi Niebiańskimi Przodkami w swoich łodziach na morzu, są to Przodkowie, których nazywamy Gwiazdami i Planetami.

(Jeśli chcesz wiedzieć więcej na ten temat, możesz znaleźć szczegółowe i łatwe do zrozumienia prace o rzekomym piśmie z Wyspy Wielkanocnej na stronie www.rongorongo-script.de)

---

Kompas może się nie udać - Gwiazdy nigdy · Michael H. Dietrich