Klasyczny modernizm nie jest właściwie jednorodnym stylem, ale mieszanką różnych stylów w sztuce nowoczesnej. Od końca XIX wieku do początku XX artyści próbowali przeciwstawić się istniejącemu pluralizmowi stylistycznemu.
Klasyczny modernizm zakwestionował dotychczasowe rozumienie sztuki. W Niemczech powstał styl Bauhaus, w Rosji konstruktywizm, a we Francji kubizm. W tej epoce klasyfikuje się również ekspresyjny styl malarstwa. Poszukiwanie prawdy znajduje odzwierciedlenie w rozczłonkowanych motywach malarza George'a Braques'a ("Człowiek z gitarą"), w intensywnym kolorystycznie malarstwie Franza Marca ("Żółta krowa") czy w typowym dla tego czasu obrazie Pabla Picassa ("Dora Maa").
Począwszy od XX wieku klasyczne malarstwo modernistyczne rozwijało się coraz bardziej od przedstawieniowego do abstrakcyjnego. Artyści patrzyli na swoje dzieła subiektywnie i w różny sposób dochodzili do tego samego celu. Pragnienie zgłębienia i przedstawienia tego, co duchowe, zainspirowało artystów takich jak
Wassily Kandinsky ("Yellow-Red-Blue") czy Marc Chagall ("The Pleasure Garden") do stworzenia ekspresyjnych dzieł. W III Rzeszy sztuka nowoczesna została zakazana jako "zdegenerowana". Artyści mogli kontynuować pracę dopiero po zakończeniu II wojny światowej. Powstała przełomowa awangarda artystyczna, na którą do dziś zorientowana jest sztuka współczesna.