Robert Campin, urodzony ok. 1375 r. w belgijskim mieście Tournai i zmarły tam 26 kwietnia 1444 r., był malarzem, którego nazwisko na trwałe wpisało się w panteon sztuki flamandzkiej. Jego rola w rozwoju malarstwa staroniderlandzkiego była centralna, kształcił takich artystów jak Rogier van der Weyden i Jacques Daret. W historii sztuki tożsamość Campina jest jednak sporna. Niektórzy uczeni są przekonani, że jest on artystą znanym pod pseudonimami "Mistrz z Flémalle" i "Mistrz z Mérode", choć teza ta pozostaje przedmiotem ciągłych dyskusji.
Pierwsze wzmianki o Campinie pochodzą z 1406 roku, kiedy to w rachunkach komisji w Tournai figuruje jako "maistre Robert Campin, pointre". Zapis ten wskazuje, że już w tym czasie prowadził niezależny warsztat. Na podstawie tych zapisów oszacowano jego wiek na około 25-28 lat, a dokładny rok urodzenia został odpowiednio ekstrapolowany. Jednak jego miejsce urodzenia pozostaje tajemnicą, co wywołało wiele spekulacji.
W 1410 roku Campin nabył prawa obywatelskie w Tournai, co może wskazywać, że nie pochodził z tego miasta. Przez cały okres swojej kariery otrzymywał od miasta regularne zlecenia, w tym projektowanie flag, herbów, tarcz i murali. Pełnił też kilka urzędów publicznych, m.in. zarząd parafii kościelnej, skarbnika klasztoru i członka rady miejskiej.
Prace przypisywane Campinowi wykazują silne wpływy francuskiej iluminacji książkowej. Znane są z drobiazgowej dbałości o szczegóły, żywego oddania postaci i realistycznego przedstawienia przestrzeni. Twórczość Campina osiągnęła szczyt około 1425/1430 roku wraz z ukończeniem portretu mężczyzny, prawdopodobnie przedstawiającego Roberta de Masmines. Obraz ten uważany jest za jeden z najwcześniejszych autonomicznych portretów w nowożytnym malarstwie europejskim. Zwraca uwagę jego realistyczne i wcale nie eufemistyczne przedstawienie, które kontrastuje z typowymi portretami władców czy dobroczyńców.
Życie i karierę Campina przyćmiły jednak osobiste skandale i kontrowersje, w tym skazanie i banicja za romans pozamałżeński. Niemniej jednak jego spuścizna jest niezaprzeczalna, a wkład w sztukę flamandzką głęboki i trwały.
Robert Campin, urodzony ok. 1375 r. w belgijskim mieście Tournai i zmarły tam 26 kwietnia 1444 r., był malarzem, którego nazwisko na trwałe wpisało się w panteon sztuki flamandzkiej. Jego rola w rozwoju malarstwa staroniderlandzkiego była centralna, kształcił takich artystów jak Rogier van der Weyden i Jacques Daret. W historii sztuki tożsamość Campina jest jednak sporna. Niektórzy uczeni są przekonani, że jest on artystą znanym pod pseudonimami "Mistrz z Flémalle" i "Mistrz z Mérode", choć teza ta pozostaje przedmiotem ciągłych dyskusji.
Pierwsze wzmianki o Campinie pochodzą z 1406 roku, kiedy to w rachunkach komisji w Tournai figuruje jako "maistre Robert Campin, pointre". Zapis ten wskazuje, że już w tym czasie prowadził niezależny warsztat. Na podstawie tych zapisów oszacowano jego wiek na około 25-28 lat, a dokładny rok urodzenia został odpowiednio ekstrapolowany. Jednak jego miejsce urodzenia pozostaje tajemnicą, co wywołało wiele spekulacji.
W 1410 roku Campin nabył prawa obywatelskie w Tournai, co może wskazywać, że nie pochodził z tego miasta. Przez cały okres swojej kariery otrzymywał od miasta regularne zlecenia, w tym projektowanie flag, herbów, tarcz i murali. Pełnił też kilka urzędów publicznych, m.in. zarząd parafii kościelnej, skarbnika klasztoru i członka rady miejskiej.
Prace przypisywane Campinowi wykazują silne wpływy francuskiej iluminacji książkowej. Znane są z drobiazgowej dbałości o szczegóły, żywego oddania postaci i realistycznego przedstawienia przestrzeni. Twórczość Campina osiągnęła szczyt około 1425/1430 roku wraz z ukończeniem portretu mężczyzny, prawdopodobnie przedstawiającego Roberta de Masmines. Obraz ten uważany jest za jeden z najwcześniejszych autonomicznych portretów w nowożytnym malarstwie europejskim. Zwraca uwagę jego realistyczne i wcale nie eufemistyczne przedstawienie, które kontrastuje z typowymi portretami władców czy dobroczyńców.
Życie i karierę Campina przyćmiły jednak osobiste skandale i kontrowersje, w tym skazanie i banicja za romans pozamałżeński. Niemniej jednak jego spuścizna jest niezaprzeczalna, a wkład w sztukę flamandzką głęboki i trwały.
Strona 1 / 1