Sztuka brytyjska XVII wieku wydaje się niebanalna i bezbarwna. Można odnieść wrażenie, że malarze tego okresu potrzebowali odpoczynku w rozwoju artystycznym. Wraz z przełomem wieków w europejskim świecie sztuki pojawia się iskra, przed której promieniami nie mogą uciec nawet malarze z wyspiarskiego królestwa. Francja i Niemcy zachwycają się przepychem rokoka i cieszą się nową figlarnością. Thomas Gainsborough oczarował angielskie społeczeństwo czarującymi portretami i świetlistymi pejzażami. Gainsborough był pionierem rozkwitu angielskiego malarstwa i stał się źródłem inspiracji dla kolejnych pokoleń artystów, w tym Juliusa Caesara Ibbetsona. Ibbetson poświęcił się malarstwu pejzażowemu, które często wyposażał w zdecydowanie bogaty sztafaż figuratywny. Jego tematy odzwierciedlają codzienne życie z taką samą dbałością o szczegóły, z jaką malarz uwieczniał znakomite rozrywki. Julius z taką samą intensywnością malował wydarzenia dnia prania nad rzeką, z jaką podchodził do łupów przemytników na wyspie Wight. Ibbetson tworzył akwarelowe obrazy olejne, które przykuwały uwagę współczesnych artystów swoją delikatnością i wiernością linii.
Julius Ibbetson był malarzem, który reprezentował szerokie spektrum artystyczne. Odbył praktykę u malarza okrętowego i już w młodym wieku wykazał się wyjątkową dokładnością w wykonywaniu swoich czynności. Oprócz malarstwa Juliusz poświęcił się pisarstwu. Jego pierwsze publikacje to podręczniki malarstwa. Teksty Ibbetsona wyróżniają się wysoką wartością rozrywkową. Płynna proza dominuje także w korespondencji, jaką artysta prowadził z mecenasami. Ibbetson wyróżniał się z tłumu swoich często ponurych rówieśników pogodnym usposobieniem i stał się cenionym i mile widzianym członkiem brytyjskiej sceny artystycznej. Jego prace wkrótce posłużyły jako wzory do ilustracji powieściowych. Jest to forma sztuki, którą Ibbetson zagłębił się i dodał do swojego portfolio obok malowania pejzaży i portretów.
Pod koniec XVIII wieku świat sztuki gorączkowo oczekiwał na bardzo szczególne wydarzenie. Pierwsza wystawa sztuki współczesnej została otwarta przez Królewską Akademię Sztuk Pięknych w 1769 roku. Podczas dorocznej imprezy prezentowane były prace członków Akademii na wystawie letniej. Ponadto do wystawiania dopuszczano artystów niezależnych, pozostających pod życzliwym wpływem Stowarzyszenia. Setki obrazów zawisły blisko siebie na ścianach lokalu, przyciągając kolekcjonerów i mecenasów oraz zainteresowaną publiczność. Julius Ibbetson co roku prezentował tu swoje prace i nawiązywał kontakty z klientami. Wiele zleceń dotyczyło podróży, a Julius chłonął wrażenia z obcych światów z taką samą intensywnością, z jaką malował. Towarzyszył brytyjskiemu ambasadorowi w Pekinie i poświęcił się tamtejszemu światu zwierząt i roślin, a także przemysłowo rysowanym pejzażom Walii. Artysta nigdy nie używał drugiego imienia, które według autobiograficznych przekazów otrzymał przez cesarskie cięcie.
Sztuka brytyjska XVII wieku wydaje się niebanalna i bezbarwna. Można odnieść wrażenie, że malarze tego okresu potrzebowali odpoczynku w rozwoju artystycznym. Wraz z przełomem wieków w europejskim świecie sztuki pojawia się iskra, przed której promieniami nie mogą uciec nawet malarze z wyspiarskiego królestwa. Francja i Niemcy zachwycają się przepychem rokoka i cieszą się nową figlarnością. Thomas Gainsborough oczarował angielskie społeczeństwo czarującymi portretami i świetlistymi pejzażami. Gainsborough był pionierem rozkwitu angielskiego malarstwa i stał się źródłem inspiracji dla kolejnych pokoleń artystów, w tym Juliusa Caesara Ibbetsona. Ibbetson poświęcił się malarstwu pejzażowemu, które często wyposażał w zdecydowanie bogaty sztafaż figuratywny. Jego tematy odzwierciedlają codzienne życie z taką samą dbałością o szczegóły, z jaką malarz uwieczniał znakomite rozrywki. Julius z taką samą intensywnością malował wydarzenia dnia prania nad rzeką, z jaką podchodził do łupów przemytników na wyspie Wight. Ibbetson tworzył akwarelowe obrazy olejne, które przykuwały uwagę współczesnych artystów swoją delikatnością i wiernością linii.
Julius Ibbetson był malarzem, który reprezentował szerokie spektrum artystyczne. Odbył praktykę u malarza okrętowego i już w młodym wieku wykazał się wyjątkową dokładnością w wykonywaniu swoich czynności. Oprócz malarstwa Juliusz poświęcił się pisarstwu. Jego pierwsze publikacje to podręczniki malarstwa. Teksty Ibbetsona wyróżniają się wysoką wartością rozrywkową. Płynna proza dominuje także w korespondencji, jaką artysta prowadził z mecenasami. Ibbetson wyróżniał się z tłumu swoich często ponurych rówieśników pogodnym usposobieniem i stał się cenionym i mile widzianym członkiem brytyjskiej sceny artystycznej. Jego prace wkrótce posłużyły jako wzory do ilustracji powieściowych. Jest to forma sztuki, którą Ibbetson zagłębił się i dodał do swojego portfolio obok malowania pejzaży i portretów.
Pod koniec XVIII wieku świat sztuki gorączkowo oczekiwał na bardzo szczególne wydarzenie. Pierwsza wystawa sztuki współczesnej została otwarta przez Królewską Akademię Sztuk Pięknych w 1769 roku. Podczas dorocznej imprezy prezentowane były prace członków Akademii na wystawie letniej. Ponadto do wystawiania dopuszczano artystów niezależnych, pozostających pod życzliwym wpływem Stowarzyszenia. Setki obrazów zawisły blisko siebie na ścianach lokalu, przyciągając kolekcjonerów i mecenasów oraz zainteresowaną publiczność. Julius Ibbetson co roku prezentował tu swoje prace i nawiązywał kontakty z klientami. Wiele zleceń dotyczyło podróży, a Julius chłonął wrażenia z obcych światów z taką samą intensywnością, z jaką malował. Towarzyszył brytyjskiemu ambasadorowi w Pekinie i poświęcił się tamtejszemu światu zwierząt i roślin, a także przemysłowo rysowanym pejzażom Walii. Artysta nigdy nie używał drugiego imienia, które według autobiograficznych przekazów otrzymał przez cesarskie cięcie.
Strona 1 / 2