Barokowy malarz Giovanni Francesco Barbieri zasłynął pod pseudonimem Guercino, co po włosku oznacza mrużenie oczu. Przydomek ten otrzymał już w młodym wieku, ze względu na wadę wzroku. Guercino był synem prostej chłopskiej rodziny z Cento w regionie Emilia-Romania. Jego bratem był Paolo Antonio Barbieri, który również stał się sławnym malarzem. W wieku 16 lat Guercino rozpoczął praktykę w pracowni wczesnobarokowego malarza Benedetto Gennari w rodzinnym Cento. Chociaż Guercino wiele nauczył się od swojego mistrza, był przede wszystkim samoukiem. Szczególnie silny wpływ na malarstwo Guercino wywarł styl boloński i twórczość Lodovico Cerraci. W jego pracach szczególnie widoczna jest gra światła i cienia, którą odnajdujemy również w dziełach Caravaggia. Jest jednak mało prawdopodobne, że Guercino przejął tę metodę od Caravaggia, gdyż ich drogi się nie skrzyżowały. Bardziej prawdopodobne jest, że oba rozwijały się niezależnie od siebie. Z podobnymi metodami Guercino zetknął się bowiem podczas swoich podróży studyjnych do Bolonii i Wenecji.
W wieku 30 lat Guercino wyjechał do Rzymu. Markiz Bolonii bardzo polecał umiejętności Guercino nowo wybranemu papieżowi. Lata spędzone w Rzymie były bardzo owocne. W tym czasie wykonał m.in. kilka fresków, ołtarzy i portret papieża. Kiedy dwa lata później papież zmarł, Guercino powrócił do rodzinnego Cento. Tam otworzył pracownię i przez następne kilkadziesiąt lat pracował nad różnymi projektami, obrazami i freskami. Dopiero po śmierci swojego rywala Guido Reni w 1642 roku Guercino mógł przenieść swoją pracownię do Bolonii. Stało się tak dlatego, że Reni został bez zastrzeżeń uznany za czołowego malarza motywów sakralnych i następcę Annibale Carracciego w Bolonii. Śmierć Reni otworzyła Guercino możliwość przejęcia tej roli. Przez następne 22 lata, aż do śmierci, Guercino mieszkał i tworzył w Bolonii, odnosząc wielkie sukcesy.
Guercino był płodnym artystą, który posiadał również niezwykłą szybkość. W okresie swojej aktywnej twórczości wykonał 106 dużych ołtarzy i ponad 140 obrazów. Dzięki nim udało mu się zgromadzić znaczny majątek. Ponieważ Guercino nigdy się nie ożenił i nie miał własnych dzieci, jego uczniowie i siostrzeńcy Benedetto i Cesare Gennari odziedziczyli jego majątek i warsztat. Obaj byli synami jego siostry Łucji. Ta ostatnia wyszła za mąż za Ercole Gennari, syna byłego nauczyciela Guercino, Benedetto Gennari. Guercino miał wielu uczniów w ciągu swojego życia, w tym Giulio Coralli, Sebastiano Ghezzi, Lorenzo Bergonzoni, Francesco Paglia i Bartolomeo Caravoglia.
Barokowy malarz Giovanni Francesco Barbieri zasłynął pod pseudonimem Guercino, co po włosku oznacza mrużenie oczu. Przydomek ten otrzymał już w młodym wieku, ze względu na wadę wzroku. Guercino był synem prostej chłopskiej rodziny z Cento w regionie Emilia-Romania. Jego bratem był Paolo Antonio Barbieri, który również stał się sławnym malarzem. W wieku 16 lat Guercino rozpoczął praktykę w pracowni wczesnobarokowego malarza Benedetto Gennari w rodzinnym Cento. Chociaż Guercino wiele nauczył się od swojego mistrza, był przede wszystkim samoukiem. Szczególnie silny wpływ na malarstwo Guercino wywarł styl boloński i twórczość Lodovico Cerraci. W jego pracach szczególnie widoczna jest gra światła i cienia, którą odnajdujemy również w dziełach Caravaggia. Jest jednak mało prawdopodobne, że Guercino przejął tę metodę od Caravaggia, gdyż ich drogi się nie skrzyżowały. Bardziej prawdopodobne jest, że oba rozwijały się niezależnie od siebie. Z podobnymi metodami Guercino zetknął się bowiem podczas swoich podróży studyjnych do Bolonii i Wenecji.
W wieku 30 lat Guercino wyjechał do Rzymu. Markiz Bolonii bardzo polecał umiejętności Guercino nowo wybranemu papieżowi. Lata spędzone w Rzymie były bardzo owocne. W tym czasie wykonał m.in. kilka fresków, ołtarzy i portret papieża. Kiedy dwa lata później papież zmarł, Guercino powrócił do rodzinnego Cento. Tam otworzył pracownię i przez następne kilkadziesiąt lat pracował nad różnymi projektami, obrazami i freskami. Dopiero po śmierci swojego rywala Guido Reni w 1642 roku Guercino mógł przenieść swoją pracownię do Bolonii. Stało się tak dlatego, że Reni został bez zastrzeżeń uznany za czołowego malarza motywów sakralnych i następcę Annibale Carracciego w Bolonii. Śmierć Reni otworzyła Guercino możliwość przejęcia tej roli. Przez następne 22 lata, aż do śmierci, Guercino mieszkał i tworzył w Bolonii, odnosząc wielkie sukcesy.
Guercino był płodnym artystą, który posiadał również niezwykłą szybkość. W okresie swojej aktywnej twórczości wykonał 106 dużych ołtarzy i ponad 140 obrazów. Dzięki nim udało mu się zgromadzić znaczny majątek. Ponieważ Guercino nigdy się nie ożenił i nie miał własnych dzieci, jego uczniowie i siostrzeńcy Benedetto i Cesare Gennari odziedziczyli jego majątek i warsztat. Obaj byli synami jego siostry Łucji. Ta ostatnia wyszła za mąż za Ercole Gennari, syna byłego nauczyciela Guercino, Benedetto Gennari. Guercino miał wielu uczniów w ciągu swojego życia, w tym Giulio Coralli, Sebastiano Ghezzi, Lorenzo Bergonzoni, Francesco Paglia i Bartolomeo Caravoglia.
Strona 1 / 2