W połowie XIX wieku rewolucja przemysłowa była już tak obecna i zaawansowana w wielu miejscach w Europie w ogóle, a w Anglii w szczególności, jako "ojczyźnie kapitalizmu", że wielu współczesnych, przytłoczonych nowym i szybszym tempem, w tym głośnymi hałaśliwymi kolejami i parowozami, tęskniło za wcześniejszymi i być może tylko rzekomo lepszymi, bo prostymi, cichymi i spokojnymi epokami. Nie tylko w polityce, społeczeństwie i gospodarce ta nostalgia znajdowała często wyraz, a nawet gwałtowny wybuch w postaci "burzy maszyn" czy "luddyzmu", ale także w sztuce wielu ówczesnych malarzy przypominało sobie zromanizowane i częściowo mocno zmistyfikowane dążenie do natury, jak to było, ich zdaniem, jeszcze w średniowieczu powszechne, zwyczajne i powszechne. Za wzorcowe dla tego typu przedsięwzięć twórczych uważa się dziś przede wszystkim grupę artystów oraz kierunek stylistyczny Prerafaelitów, powstałych około 1844 roku w Wielkiej Brytanii, którzy odrzucili malarstwo akademii, uważane przez nich za zbyt sterylne, i zorientowali się w zamian na malarstwo freskowe wczesnego renesansu XIV wieku we Włoszech.
W 1848 roku z inicjatywy brytyjskiego malarza William Holman Hunt powstało ostatecznie w Londynie, początkowo siedmioosobowe, Bractwo Prerafaelitów, wzorujące się na romantyczno-religijnym ruchu artystycznym "nazareńczyków" z początku XIX wieku w Rzymie i Wiedniu, których malarstwo historyczne naśladowało. Prerafaelici odrzucili to, co postrzegali jako mechanistyczne podejście, które po raz pierwszy zastosowali artyści manierystyczni w następstwie Raffael/a> i Michelangelo Buonarroti i widzieli siebie jako fundamentalny ruch reformatorski, który miał na uwadze możliwie najdokładniejsze naśladowanie natury jako prawdziwy i centralny cel sztuki. Do najbardziej znanych przedstawicieli tej grupy należeli John Everett Millais i James Collinson, a także Frederic George Stephens i Thomas Woolner oraz dwaj bracia Dante Gabriel i William Michael Rossetti. Ich włoskie korzenie predestynowały ich do roli siły napędowej i mistrzów prerafaelitów. Zwłaszcza starszy i pierwszoplanowy, który pod koniec życia, w 1882 roku, uchodził za dość ekscentrycznego dziwaka, cieszył się złą sławą i był bardzo wpływowy w ówczesnych londyńskich kręgach artystycznych.
Przez wiele lat bliskim przyjacielem, a także mecenasem i niekiedy towarzyszem Dantego Gabriela Rossettiego był malarz akwareli, architektury i pejzażu George Price Boyce, który przyszedł na świat w 1826 roku w londyńskiej dzielnicy Bloomsbury jako starszy brat jego młodszej siostry i malarki Joanny Mary Boyce, która również należała do Prerafaelitów. Po pobycie na Sorbonie w Paryżu, podczas studiów w renomowanej Royal Academy of Arts w Londynie w 1849 r. poznał Thomasa Brandona Seddona oraz Dante Gabriela Rossettiego i wkrótce znalazł się pod coraz większym wpływem stylu "Bractwa Prerafaelitów". Boyce'a łączyła z Rosettim nie tylko wielka miłość do sztuki, ale także miłosne uczucie do londyńskiej pokojówki i modelki Fanny Cornforth, co najwyraźniej nie wpłynęło szczególnie na ich przyjaźń, skoro od 1862 roku oboje mieszkali niemal obok siebie w nobliwej dzielnicy Chelsea. Wśród współczesnych historyków sztuki George Price Boyce znany jest również jako członek ekskluzywnej grupy artystów "Hogarth Club" oraz ze swoich obszernych dzienników, które stanowią ważne źródło do badań nad twórczością Rosettiego i reszty prerafaelitów.
W połowie XIX wieku rewolucja przemysłowa była już tak obecna i zaawansowana w wielu miejscach w Europie w ogóle, a w Anglii w szczególności, jako "ojczyźnie kapitalizmu", że wielu współczesnych, przytłoczonych nowym i szybszym tempem, w tym głośnymi hałaśliwymi kolejami i parowozami, tęskniło za wcześniejszymi i być może tylko rzekomo lepszymi, bo prostymi, cichymi i spokojnymi epokami. Nie tylko w polityce, społeczeństwie i gospodarce ta nostalgia znajdowała często wyraz, a nawet gwałtowny wybuch w postaci "burzy maszyn" czy "luddyzmu", ale także w sztuce wielu ówczesnych malarzy przypominało sobie zromanizowane i częściowo mocno zmistyfikowane dążenie do natury, jak to było, ich zdaniem, jeszcze w średniowieczu powszechne, zwyczajne i powszechne. Za wzorcowe dla tego typu przedsięwzięć twórczych uważa się dziś przede wszystkim grupę artystów oraz kierunek stylistyczny Prerafaelitów, powstałych około 1844 roku w Wielkiej Brytanii, którzy odrzucili malarstwo akademii, uważane przez nich za zbyt sterylne, i zorientowali się w zamian na malarstwo freskowe wczesnego renesansu XIV wieku we Włoszech.
W 1848 roku z inicjatywy brytyjskiego malarza William Holman Hunt powstało ostatecznie w Londynie, początkowo siedmioosobowe, Bractwo Prerafaelitów, wzorujące się na romantyczno-religijnym ruchu artystycznym "nazareńczyków" z początku XIX wieku w Rzymie i Wiedniu, których malarstwo historyczne naśladowało. Prerafaelici odrzucili to, co postrzegali jako mechanistyczne podejście, które po raz pierwszy zastosowali artyści manierystyczni w następstwie Raffael/a> i Michelangelo Buonarroti i widzieli siebie jako fundamentalny ruch reformatorski, który miał na uwadze możliwie najdokładniejsze naśladowanie natury jako prawdziwy i centralny cel sztuki. Do najbardziej znanych przedstawicieli tej grupy należeli John Everett Millais i James Collinson, a także Frederic George Stephens i Thomas Woolner oraz dwaj bracia Dante Gabriel i William Michael Rossetti. Ich włoskie korzenie predestynowały ich do roli siły napędowej i mistrzów prerafaelitów. Zwłaszcza starszy i pierwszoplanowy, który pod koniec życia, w 1882 roku, uchodził za dość ekscentrycznego dziwaka, cieszył się złą sławą i był bardzo wpływowy w ówczesnych londyńskich kręgach artystycznych.
Przez wiele lat bliskim przyjacielem, a także mecenasem i niekiedy towarzyszem Dantego Gabriela Rossettiego był malarz akwareli, architektury i pejzażu George Price Boyce, który przyszedł na świat w 1826 roku w londyńskiej dzielnicy Bloomsbury jako starszy brat jego młodszej siostry i malarki Joanny Mary Boyce, która również należała do Prerafaelitów. Po pobycie na Sorbonie w Paryżu, podczas studiów w renomowanej Royal Academy of Arts w Londynie w 1849 r. poznał Thomasa Brandona Seddona oraz Dante Gabriela Rossettiego i wkrótce znalazł się pod coraz większym wpływem stylu "Bractwa Prerafaelitów". Boyce'a łączyła z Rosettim nie tylko wielka miłość do sztuki, ale także miłosne uczucie do londyńskiej pokojówki i modelki Fanny Cornforth, co najwyraźniej nie wpłynęło szczególnie na ich przyjaźń, skoro od 1862 roku oboje mieszkali niemal obok siebie w nobliwej dzielnicy Chelsea. Wśród współczesnych historyków sztuki George Price Boyce znany jest również jako członek ekskluzywnej grupy artystów "Hogarth Club" oraz ze swoich obszernych dzienników, które stanowią ważne źródło do badań nad twórczością Rosettiego i reszty prerafaelitów.
Strona 1 / 1