Suprematyzm to awangardowy rosyjski ruch artystyczny, którego nazwa została ukuta przez Kazimierza Malewicza w 1913 roku. Nazwa ta opiera się na założeniu, że sztuka abstrakcyjna odzwierciedla najwyższą wrażliwość artystyczną. Sztuka nieprzedstawiająca opiera się na kilku podstawowych elementach geometrycznych, które są przedstawiane i łączone w ograniczonym spektrum wyrazistych kolorów. Niektóre prace nawiązują do koncepcji geometrii nieeuklidesowej i wizualizują formy w ruchu lub w progresji czasowej. Ani człowiek, ani przedmiot nie znajdują się w centrum uwagi. Artysta jest twórcą i pośrednikiem jedynej prawdziwej rzeczywistości, bezwarunkowej bezprzedmiotowości.

Dzieła tego ruchu artystycznego zostały po raz pierwszy wystawione w 1915 roku w Sankt Petersburgu. Główne prace powstały w ciągu kolejnych trzech lat, ale twórczość w tym stylu trwała do początku lat 30. W okresie zasadniczym spotykała się również grupa Supremus, do której oprócz Malewicza należeli tacy artyści, jak Exter, Kliun, Suetin, Genke-Meller i Senkin. Obok malarstwa suprematyzm obejmował także teatr, muzykę, architekturę, sztukę dekoracyjną i literaturę. Do dziś artyści pozostają pod wpływem tego stylu; ważną współczesną przedstawicielką była architektka Zaha Hadid.

Ruch artystyczny wyłonił się w polu napięć między Błękitnym Jeźdźcem, nurtami kubistyczno-futurystycznymi i tradycyjną rosyjską sztuką ludową. Związany z ruchem Bauhausu Malewicz określił swój program w jej publikacji. Suprematyzm wyraźnie odróżnia się od konstruktywizmu tym, że odmawia (ideologicznej) instrumentalizacji; nie chce służyć ani państwu, ani kościołowi, ani ilustrować historii, lecz może istnieć całkowicie w sobie i dla siebie, oderwany od przedmiotu. Choć opozycja ta wydaje się nie do pokonania, artyści tacy jak El Lissitzky czy Rodshenko w trakcie swojej kariery przeszli od suprematyzmu do konstruktywizmu. Podobnie jak cała sztuka nowoczesna, suprematyzm został stłumiony w czasach stalinizmu i uniemożliwiony przez doktrynę "realizmu socjalistycznego".