XVI wiek nie był znany z równości kobiet i mężczyzn. Na przykład kobietom odmawiano dostępu do edukacji, na przykład do akademii sztuk pięknych. Mimo to w XVI wieku powstało kilka wyjątkowych artystek.
Jedną z nich była Lavinia Fontana, która urodziła się w Bolonii w 1552 roku. Jej ojciec, Prospero Fontana, był malarzem portrecistą i wcześnie zaczął ją szkolić. Bolonia była miastem potężnego Uniwersytetu Bolońskiego i choć nie wolno jej było wchodzić do sal wykładowych, Lavinia utrzymywała bliskie kontakty z uczonymi i naukowcami. Odwiedzali oni jej ojca, a niektórym Lavinia zrobiła portrety, stali się jej przyjaciółmi i wywarli wpływ na jej sztukę.
Ładna i uczona, Lavinia była popularna wśród bolońskich wyższych sfer i miała łatwy dostęp do swoich modeli, z którymi utrzymywała niezwykle bliskie stosunki. Wkrótce uznano za szykowne, zwłaszcza wśród szlachcianek, bycie malowanym przez nią. Jej empatia i niezwykłe oko do szczegółów, takich jak biżuteria, były dla niej bardzo cenne. Otrzymała więcej zleceń niż jakikolwiek inny malarz w Bolonii i była wysoko wynagradzana. Ale żeby przejąć pracownię ojca jako szanowana kobieta, potrzebowała męża. W 1577 roku poślubiła więc artystę Gian Paolo Zappiego, który podpisał z tej okazji dość nietypowy kontrakt małżeński. Stwierdzał on na przykład, że Paolo Zappi będzie mieszkał z Lavinią w domu swojego teścia, Prospero Fontany, a zyski, jakie para będzie czerpać ze swojej sztuki, trafią do teścia. Małżeństwo Lavinii okazało się też nietypowe pod względem podziału ról - mąż zrezygnował z własnej kariery artystycznej i odtąd wspierał żonę, sprzedając jej obrazy, negocjując dla niej kontrakty, ale też zajmując się domem. Była to wówczas zupełnie nowa koncepcja, dzięki której Lavinia mogła w pełni skoncentrować się na swojej sztuce i nadal mieć jedenaścioro dzieci. Obok portretu, który w tamtych czasach był jeszcze akceptowany przez kobiety, malowała również motywy religijne, a w późniejszym okresie życia także wielkoformatowe dzieła ołtarzowe. Była też pierwszą kobietą, która odważyła się na malowanie aktów, w pracach przeznaczonych do sypialni prywatnych mecenasów.
W 1603 roku, po śmierci ojca, Lavinia i Gian przenieśli się wraz z rodziną do Rzymu, a dobrze przygotowany zespół odnosił sukcesy również tutaj. Lavinia otrzymywała duże zamówienia publiczne, takie jak ołtarze dla papieża Klemensa VII, a u szczytu kariery została wybrana do Akademii Rzymskiej, zaszczytu przyznawanego tylko najwybitniejszym osobowościom malarskim tamtych czasów. Lavinia Fontana, dama świata, matka jedenaściorga dzieci i słynna artystka zmarła w Rzymie w 1613 roku.
XVI wiek nie był znany z równości kobiet i mężczyzn. Na przykład kobietom odmawiano dostępu do edukacji, na przykład do akademii sztuk pięknych. Mimo to w XVI wieku powstało kilka wyjątkowych artystek.
Jedną z nich była Lavinia Fontana, która urodziła się w Bolonii w 1552 roku. Jej ojciec, Prospero Fontana, był malarzem portrecistą i wcześnie zaczął ją szkolić. Bolonia była miastem potężnego Uniwersytetu Bolońskiego i choć nie wolno jej było wchodzić do sal wykładowych, Lavinia utrzymywała bliskie kontakty z uczonymi i naukowcami. Odwiedzali oni jej ojca, a niektórym Lavinia zrobiła portrety, stali się jej przyjaciółmi i wywarli wpływ na jej sztukę.
Ładna i uczona, Lavinia była popularna wśród bolońskich wyższych sfer i miała łatwy dostęp do swoich modeli, z którymi utrzymywała niezwykle bliskie stosunki. Wkrótce uznano za szykowne, zwłaszcza wśród szlachcianek, bycie malowanym przez nią. Jej empatia i niezwykłe oko do szczegółów, takich jak biżuteria, były dla niej bardzo cenne. Otrzymała więcej zleceń niż jakikolwiek inny malarz w Bolonii i była wysoko wynagradzana. Ale żeby przejąć pracownię ojca jako szanowana kobieta, potrzebowała męża. W 1577 roku poślubiła więc artystę Gian Paolo Zappiego, który podpisał z tej okazji dość nietypowy kontrakt małżeński. Stwierdzał on na przykład, że Paolo Zappi będzie mieszkał z Lavinią w domu swojego teścia, Prospero Fontany, a zyski, jakie para będzie czerpać ze swojej sztuki, trafią do teścia. Małżeństwo Lavinii okazało się też nietypowe pod względem podziału ról - mąż zrezygnował z własnej kariery artystycznej i odtąd wspierał żonę, sprzedając jej obrazy, negocjując dla niej kontrakty, ale też zajmując się domem. Była to wówczas zupełnie nowa koncepcja, dzięki której Lavinia mogła w pełni skoncentrować się na swojej sztuce i nadal mieć jedenaścioro dzieci. Obok portretu, który w tamtych czasach był jeszcze akceptowany przez kobiety, malowała również motywy religijne, a w późniejszym okresie życia także wielkoformatowe dzieła ołtarzowe. Była też pierwszą kobietą, która odważyła się na malowanie aktów, w pracach przeznaczonych do sypialni prywatnych mecenasów.
W 1603 roku, po śmierci ojca, Lavinia i Gian przenieśli się wraz z rodziną do Rzymu, a dobrze przygotowany zespół odnosił sukcesy również tutaj. Lavinia otrzymywała duże zamówienia publiczne, takie jak ołtarze dla papieża Klemensa VII, a u szczytu kariery została wybrana do Akademii Rzymskiej, zaszczytu przyznawanego tylko najwybitniejszym osobowościom malarskim tamtych czasów. Lavinia Fontana, dama świata, matka jedenaściorga dzieci i słynna artystka zmarła w Rzymie w 1613 roku.
Strona 1 / 1