Pietro Longhi był malarzem rokokowym, który, choć tworzył również freski i ołtarze, zasłynął głównie dzięki swoim współczesnym obrazom rodzajowym i portretom przedstawiającym codzienne życie weneckich wyższych sfer. Urodził się jako Pietro Falca, syn złotnika. Później zmienił nazwisko na Longhi, gdy rozpoczął karierę malarza. Jego pierwszym nauczycielem był weronezyjski malarz Antonio Balestra. Ten ostatni wysłał go następnie do Bolonii do ARTYSTY1, który słynął zarówno z dzieł religijnych, jak i malarstwa rodzajowego. W dziełach Longhiego widoczny jest również wpływ holenderskich malarzy rodzajowych, których co najmniej jedna ważna kolekcja sztuki znajdowała się wówczas w Wenecji. Najpóźniej w 1732 r. Longhi zakończył naukę i powrócił do rodzinnej Wenecji. W tym samym roku ożenił się z Cathariną Marią Rizzi. Spłodził z nią 11 dzieci, ale tylko 3 z nich osiągnęło pełnoletność.
Jednym z pierwszych dzieł Longhiego był "Upadek gigantów", historyczne malowidło sufitowe w Palazzo Sagredo. Dzieło to spotkało się jednak z umiarkowanym sukcesem artystycznym. Z tego powodu Longhi poświęcił się podobno odtąd niemal wyłącznie malarstwu rodzajowemu i portretowemu. Charakterystycznym elementem wielu obrazów Longhiego są weneckie maski. Część postaci w tych pracach jest przedstawiona bez maski, ale są też takie, w których brakuje twarzy lub jest ona zasłonięta przez maskę. W obrazach takich jak "Ridotto" Longhi zdaje się chcieć w humorystyczny, satyryczny sposób zasugerować, że wenecka elita, chroniona anonimowością masek, zachowuje się inaczej, a przede wszystkim mniej skromnie. W związku z tym dzieła Longhiego stanowią dziś ważny sposób spojrzenia na obyczaje społeczne i życie codzienne tego okresu. Na przykład, słynny obraz "Wystawa nosorożców" z 1751 roku, pokazuje wydarzenie, które rzeczywiście miało miejsce. Nosorożec ten był bowiem wystawiony w Wenecji w tym samym roku.
Dzieła Longhiego były szczególnie popularne wśród weneckich rodzin patrycjuszowskich. Do jego największych klientów należała więc nie tylko wenecka szlachta, ale także znane rodziny, takie jak Emo, Grimani, Pisani, Sagredo i wiele innych. W 1756 r. został przyjęty do nowo założonej Akademii Weneckiej, a następnie został jej dyrektorem. W tym czasie zaczął coraz bardziej odchodzić od malarstwa rodzajowego na rzecz portretu. Zezwolono mu na wykonywanie różnych indywidualnych i grupowych portretów weneckiej szlachty. W późniejszych pracach Longhiego wspomagał jego syn Alessandro, który również stał się później słynnym malarzem portretowym. Longhi zmarł w wieku 83 lat w swoim rodzinnym mieście Wenecji.
Pietro Longhi był malarzem rokokowym, który, choć tworzył również freski i ołtarze, zasłynął głównie dzięki swoim współczesnym obrazom rodzajowym i portretom przedstawiającym codzienne życie weneckich wyższych sfer. Urodził się jako Pietro Falca, syn złotnika. Później zmienił nazwisko na Longhi, gdy rozpoczął karierę malarza. Jego pierwszym nauczycielem był weronezyjski malarz Antonio Balestra. Ten ostatni wysłał go następnie do Bolonii do ARTYSTY1, który słynął zarówno z dzieł religijnych, jak i malarstwa rodzajowego. W dziełach Longhiego widoczny jest również wpływ holenderskich malarzy rodzajowych, których co najmniej jedna ważna kolekcja sztuki znajdowała się wówczas w Wenecji. Najpóźniej w 1732 r. Longhi zakończył naukę i powrócił do rodzinnej Wenecji. W tym samym roku ożenił się z Cathariną Marią Rizzi. Spłodził z nią 11 dzieci, ale tylko 3 z nich osiągnęło pełnoletność.
Jednym z pierwszych dzieł Longhiego był "Upadek gigantów", historyczne malowidło sufitowe w Palazzo Sagredo. Dzieło to spotkało się jednak z umiarkowanym sukcesem artystycznym. Z tego powodu Longhi poświęcił się podobno odtąd niemal wyłącznie malarstwu rodzajowemu i portretowemu. Charakterystycznym elementem wielu obrazów Longhiego są weneckie maski. Część postaci w tych pracach jest przedstawiona bez maski, ale są też takie, w których brakuje twarzy lub jest ona zasłonięta przez maskę. W obrazach takich jak "Ridotto" Longhi zdaje się chcieć w humorystyczny, satyryczny sposób zasugerować, że wenecka elita, chroniona anonimowością masek, zachowuje się inaczej, a przede wszystkim mniej skromnie. W związku z tym dzieła Longhiego stanowią dziś ważny sposób spojrzenia na obyczaje społeczne i życie codzienne tego okresu. Na przykład, słynny obraz "Wystawa nosorożców" z 1751 roku, pokazuje wydarzenie, które rzeczywiście miało miejsce. Nosorożec ten był bowiem wystawiony w Wenecji w tym samym roku.
Dzieła Longhiego były szczególnie popularne wśród weneckich rodzin patrycjuszowskich. Do jego największych klientów należała więc nie tylko wenecka szlachta, ale także znane rodziny, takie jak Emo, Grimani, Pisani, Sagredo i wiele innych. W 1756 r. został przyjęty do nowo założonej Akademii Weneckiej, a następnie został jej dyrektorem. W tym czasie zaczął coraz bardziej odchodzić od malarstwa rodzajowego na rzecz portretu. Zezwolono mu na wykonywanie różnych indywidualnych i grupowych portretów weneckiej szlachty. W późniejszych pracach Longhiego wspomagał jego syn Alessandro, który również stał się później słynnym malarzem portretowym. Longhi zmarł w wieku 83 lat w swoim rodzinnym mieście Wenecji.
Strona 1 / 3