Przez pryzmat historii, okres impresjonizmu często jawi się jako beztroski etap w sztuce. Artyści, którzy pozostawili po sobie olśniewające ślady i zachwycili potomnych swoim osobistym spojrzeniem na naturę. W sposób przedstawienia wkroczyła swoboda, która nie była inspirująca dla wszystkich malarzy epoki. Paul Cezanne był jednym z outsiderów sceny artystycznej. W domu, w rozległym krajobrazie Prowansji, tętniące życie miejskie Paryża spowolniło jego kreatywność. Wśród kolegów artystów Cezanne był uważany za ponurego i lekceważącego. Cezanne był malarzem, który wiele lat swojego twórczego życia spędził na poszukiwaniach. Malarzowi zabrakło temperamentu i impulsywności, z jaką Manet malował swoje obrazy. Cezanne był poważny, spędzał godziny mieszając odcienie na swojej palecie, aż do uzyskania satysfakcjonującego go odcienia. Nakładanie farby nie było spontaniczne. W skupieniu i z wielkim perfekcjonizmem powstawały wielkie dzieła.
"Nie maluję niczego, czego bym nie widział" - mówił artysta o swojej sztuce. Cezanne wiele widział. Chłonął otoczenie jak gąbka, a z pamięci i uczuć łączył je w barwne obrazy. Malował równie często w plenerze, jak i w pracowni. Dopiero w późniejszych latach malarz odnalazł swój charakterystyczny styl. Malarstwo dla Cezanne'a było kolorystycznym projektem, zastosowaniem koloru w jego najczystszym pięknie. Artysta zrezygnował z konturu i gry światła i ciemności. O kompozycji obrazu decydują kolorowe powierzchnie. Jeśli artyści często chwalą się swoim okiem na piękno w rzeczywistości, to dla Cezanne'a to oko było zupełnie nieistotne. Paul Cezanne chciał, aby piękno zakwitło na płótnie. Malarz nie pracował z modelami, jedynie jego żona mogła od czasu do czasu pozować w jego pracowni.
Obraz Wielcy kąpiący się charakteryzuje się wyrazistą trójkątną kompozycją opartą wyłącznie na zgrupowaniu postaci i drzew. Obraz ten jest kluczowy dla malarstwa modernistycznego. Cezanne był malarzem, który nadał indywidualny wyraz wielu elementom konwencjonalnego języka obrazowego. Jego kontakty z paryską sceną artystyczną nie były bliskie. Cezanne nie dzielił się swoimi spostrzeżeniami i zyskał opinię samotnika. Nie znosił być obserwowany podczas malowania i prowadził życie eremityczne na prowincji.
Przez pryzmat historii, okres impresjonizmu często jawi się jako beztroski etap w sztuce. Artyści, którzy pozostawili po sobie olśniewające ślady i zachwycili potomnych swoim osobistym spojrzeniem na naturę. W sposób przedstawienia wkroczyła swoboda, która nie była inspirująca dla wszystkich malarzy epoki. Paul Cezanne był jednym z outsiderów sceny artystycznej. W domu, w rozległym krajobrazie Prowansji, tętniące życie miejskie Paryża spowolniło jego kreatywność. Wśród kolegów artystów Cezanne był uważany za ponurego i lekceważącego. Cezanne był malarzem, który wiele lat swojego twórczego życia spędził na poszukiwaniach. Malarzowi zabrakło temperamentu i impulsywności, z jaką Manet malował swoje obrazy. Cezanne był poważny, spędzał godziny mieszając odcienie na swojej palecie, aż do uzyskania satysfakcjonującego go odcienia. Nakładanie farby nie było spontaniczne. W skupieniu i z wielkim perfekcjonizmem powstawały wielkie dzieła.
"Nie maluję niczego, czego bym nie widział" - mówił artysta o swojej sztuce. Cezanne wiele widział. Chłonął otoczenie jak gąbka, a z pamięci i uczuć łączył je w barwne obrazy. Malował równie często w plenerze, jak i w pracowni. Dopiero w późniejszych latach malarz odnalazł swój charakterystyczny styl. Malarstwo dla Cezanne'a było kolorystycznym projektem, zastosowaniem koloru w jego najczystszym pięknie. Artysta zrezygnował z konturu i gry światła i ciemności. O kompozycji obrazu decydują kolorowe powierzchnie. Jeśli artyści często chwalą się swoim okiem na piękno w rzeczywistości, to dla Cezanne'a to oko było zupełnie nieistotne. Paul Cezanne chciał, aby piękno zakwitło na płótnie. Malarz nie pracował z modelami, jedynie jego żona mogła od czasu do czasu pozować w jego pracowni.
Obraz Wielcy kąpiący się charakteryzuje się wyrazistą trójkątną kompozycją opartą wyłącznie na zgrupowaniu postaci i drzew. Obraz ten jest kluczowy dla malarstwa modernistycznego. Cezanne był malarzem, który nadał indywidualny wyraz wielu elementom konwencjonalnego języka obrazowego. Jego kontakty z paryską sceną artystyczną nie były bliskie. Cezanne nie dzielił się swoimi spostrzeżeniami i zyskał opinię samotnika. Nie znosił być obserwowany podczas malowania i prowadził życie eremityczne na prowincji.
Strona 1 / 17