Paolo Veronese był włoskim malarzem późnego renesansu i jednym z najważniejszych artystów XVI wieku ze Szkoły Weneckiej. Veronese nie był jego prawdziwym nazwiskiem. Urodził się jako syn kamieniarza, zwanego po wenecku spezapreda. W tym czasie zwyczajem było używanie zawodu ojca jako nazwiska. Dlatego jego prawdziwe nazwisko brzmiało Paolo Spezapreda. Jego matka była nieślubną córką szlacheckiego rodu Caliari. Od lat 50. XIX wieku Veronese zmienił nazwisko na Caliari. Pseudonim Paolo Veronese, pod którym jest bardziej znany, został mu nadany ze względu na jego pochodzenie z Werony i w celu odróżnienia go od innego malarza z Werony, Alessandro Turchi.
Veronese początkowo kształcił się na kamieniarza. Ale bardziej podobało mu się malarstwo, więc w wieku 14 lat terminował u Antonia Badilego, który później został jego teściem. Historycy sztuki uważają, że ołtarz wykonany w tym czasie przez Badilego nosi w niektórych miejscach wyraźny podpis młodego Veronese. Ze względu na swój talent, Veronese szybko przekroczył próg pracowni swojego starego mistrza. Dlatego po 3 latach terminowania przeniósł się do PRACOWNI ARTYSTYCZNEJ1, która również była jednym z czołowych malarzy Werony. W późnej młodości Veronese malował różne ołtarze i freski dla kościoła, ale także dla wielkich rodzin weneckich. Po pierwszym państwowym zleceniu w 1553 roku Veronese osiadł w Wenecji i przez wiele lat ściśle współpracował z państwem i kościołem. W Wenecji studiował Tizian, Rafaela, Parmigianino i Michała Anioła, których wpływy można odnaleźć w wielu jego dziełach.
Veronese preferował malowanie bardzo dużych obrazów, na których często pojawiało się wiele osób. Sceny te były zazwyczaj alegoryczne, biblijne lub historyczne. Szczególną uwagę przyciągała "Uczta w domu Lewiego" z 1573 r. Pierwotnie Veronese nadał obrazowi, który powstał na zamówienie dominikanów, tytuł "Ostatnia Wieczerza". Inkwizytorom Kościoła katolickiego nie spodobała się interpretacja Veronese'a. W scenę wkomponował bowiem zwierzęta, błaznów, drobnych żołnierzy, żołnierzy niemieckich i wszelkiego rodzaju inne postacie. Według kościoła obrazowi brakowało niezbędnej pobożności. Veronese nie zmienił jednak obrazu zgodnie z życzeniem, a jedynie nazwisko. Prowadził duży warsztat w Wenecji, w którym pracowali również jego młodszy brat, siostrzeniec i synowie. Po jego śmierci rodzina kontynuowała prowadzenie warsztatu. Później podpisywali swoje obrazy "Spadkobiercy Paola". Do jego uczniów należeli Giovanni Battista Zerlotti i Anselmo Canneri.
Paolo Veronese był włoskim malarzem późnego renesansu i jednym z najważniejszych artystów XVI wieku ze Szkoły Weneckiej. Veronese nie był jego prawdziwym nazwiskiem. Urodził się jako syn kamieniarza, zwanego po wenecku spezapreda. W tym czasie zwyczajem było używanie zawodu ojca jako nazwiska. Dlatego jego prawdziwe nazwisko brzmiało Paolo Spezapreda. Jego matka była nieślubną córką szlacheckiego rodu Caliari. Od lat 50. XIX wieku Veronese zmienił nazwisko na Caliari. Pseudonim Paolo Veronese, pod którym jest bardziej znany, został mu nadany ze względu na jego pochodzenie z Werony i w celu odróżnienia go od innego malarza z Werony, Alessandro Turchi.
Veronese początkowo kształcił się na kamieniarza. Ale bardziej podobało mu się malarstwo, więc w wieku 14 lat terminował u Antonia Badilego, który później został jego teściem. Historycy sztuki uważają, że ołtarz wykonany w tym czasie przez Badilego nosi w niektórych miejscach wyraźny podpis młodego Veronese. Ze względu na swój talent, Veronese szybko przekroczył próg pracowni swojego starego mistrza. Dlatego po 3 latach terminowania przeniósł się do PRACOWNI ARTYSTYCZNEJ1, która również była jednym z czołowych malarzy Werony. W późnej młodości Veronese malował różne ołtarze i freski dla kościoła, ale także dla wielkich rodzin weneckich. Po pierwszym państwowym zleceniu w 1553 roku Veronese osiadł w Wenecji i przez wiele lat ściśle współpracował z państwem i kościołem. W Wenecji studiował Tizian, Rafaela, Parmigianino i Michała Anioła, których wpływy można odnaleźć w wielu jego dziełach.
Veronese preferował malowanie bardzo dużych obrazów, na których często pojawiało się wiele osób. Sceny te były zazwyczaj alegoryczne, biblijne lub historyczne. Szczególną uwagę przyciągała "Uczta w domu Lewiego" z 1573 r. Pierwotnie Veronese nadał obrazowi, który powstał na zamówienie dominikanów, tytuł "Ostatnia Wieczerza". Inkwizytorom Kościoła katolickiego nie spodobała się interpretacja Veronese'a. W scenę wkomponował bowiem zwierzęta, błaznów, drobnych żołnierzy, żołnierzy niemieckich i wszelkiego rodzaju inne postacie. Według kościoła obrazowi brakowało niezbędnej pobożności. Veronese nie zmienił jednak obrazu zgodnie z życzeniem, a jedynie nazwisko. Prowadził duży warsztat w Wenecji, w którym pracowali również jego młodszy brat, siostrzeniec i synowie. Po jego śmierci rodzina kontynuowała prowadzenie warsztatu. Później podpisywali swoje obrazy "Spadkobiercy Paola". Do jego uczniów należeli Giovanni Battista Zerlotti i Anselmo Canneri.
Strona 1 / 3