Leonhard Sandrock urodził się na Śląsku w 1867 r., jego ojciec o tym samym nazwisku był pastorem, matka Luise pochodziła z rodziny oficerskiej. Po śmierci matki Leonhard i jego brat zostali umieszczeni w rodzinie zastępczej. Już w dzieciństwie przejawiał talent do malowania i rysowania, a szczególnie upodobał sobie statki i motywy marynistyczne. Jego pierwszym zachowanym obrazem jest lokomotywa malowana akwarelami, którą wykonał w wieku pięciu lat. Mimo to musiał kontynuować karierę wojskową i trafił do oddziału piechoty armii pruskiej. Z powodu kontuzji musi ją ponownie opuścić, spada z konia i od tej pory jest niepełnosprawny w chodzeniu.
Teraz może przynajmniej poświęcić się swojemu prawdziwemu talentowi, w Berlinie studiuje u niemieckiego malarza Hermanna Eschke, który sam pobierał nauki u malarzy marynistów. W 1898 roku Sandrock został członkiem Verein Berliner Künstler, najstarszego stowarzyszenia artystów w Niemczech. Podobnie jak jego nauczyciel odbył liczne podróże studyjne, m.in. do Holandii i Belgii, po czym osiadł w Berlinie. Żeni się ze Ślązaczką Ellą Schmidt i podejmuje studia w Berlinie-Friedenau. Tematyka morska miała mu towarzyszyć przez całe życie, a pasję tę wzmocniły kolejne podróże do Włoch, na Maltę, do Grecji oraz na Morze Północne i Bałtyckie. Porty i miasta portowe stały się jego głównymi motywami, szczególnie port w Hamburgu. Podobała mu się również tematyka przemysłowa, lokomotywy i maszyny. Te motywy i tematy były bardzo popularne przed I wojną światową, a jego pracami interesowały się różne muzea. Jego prace były również drukowane i omawiane w czasopismach artystycznych. Wraz z innymi artystami założył klub Berliner Landschafter i został członkiem Freie Vereinigung der Graphiker zu Berlin. Charakterystyczne dla Sandrocka jest użycie mocnych kolorów i jego wielkie zrozumienie dla techniki i szczegółów, jak również połączenie ludzi i maszyn.
Często wystawiał swoje prace, m.in. na Wielkiej Wystawie Sztuki w Berlinie, na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium, w ojczyźnie w Dolnośląskim Towarzystwie Artystycznym oraz na licznych wystawach o tematyce przemysłowej i żeglugowej. Jako przedstawiciel śląskich artystów był szczególnie pożądany także poza granicami kraju - nawet po śmierci w Berlinie w 1945 roku. Pod koniec XX wieku jego sztuka została odkryta na nowo (między innymi dzięki handlarzowi dziełami sztuki Eduardowi Sabatierowi, który nabył 300 obrazów olejnych Sandrocka), odrestaurowana i pokazana w Muzeum Morskim w Bremerhaven, w Muzeum Overbeck w Bremie oraz na wystawie ku czci dramaturga Gerharta Hauptmanna. Chociaż artysta rzadko datuje swoje obrazy, pokazują one, jak przemysł i transport publiczny zmieniały się na przestrzeni dziesięcioleci. Dzięki jego wnikliwości w szczegóły przemysłowe i rzemieślnicze lepiej rozumiemy początki industrializacji transportu.
Leonhard Sandrock urodził się na Śląsku w 1867 r., jego ojciec o tym samym nazwisku był pastorem, matka Luise pochodziła z rodziny oficerskiej. Po śmierci matki Leonhard i jego brat zostali umieszczeni w rodzinie zastępczej. Już w dzieciństwie przejawiał talent do malowania i rysowania, a szczególnie upodobał sobie statki i motywy marynistyczne. Jego pierwszym zachowanym obrazem jest lokomotywa malowana akwarelami, którą wykonał w wieku pięciu lat. Mimo to musiał kontynuować karierę wojskową i trafił do oddziału piechoty armii pruskiej. Z powodu kontuzji musi ją ponownie opuścić, spada z konia i od tej pory jest niepełnosprawny w chodzeniu.
Teraz może przynajmniej poświęcić się swojemu prawdziwemu talentowi, w Berlinie studiuje u niemieckiego malarza Hermanna Eschke, który sam pobierał nauki u malarzy marynistów. W 1898 roku Sandrock został członkiem Verein Berliner Künstler, najstarszego stowarzyszenia artystów w Niemczech. Podobnie jak jego nauczyciel odbył liczne podróże studyjne, m.in. do Holandii i Belgii, po czym osiadł w Berlinie. Żeni się ze Ślązaczką Ellą Schmidt i podejmuje studia w Berlinie-Friedenau. Tematyka morska miała mu towarzyszyć przez całe życie, a pasję tę wzmocniły kolejne podróże do Włoch, na Maltę, do Grecji oraz na Morze Północne i Bałtyckie. Porty i miasta portowe stały się jego głównymi motywami, szczególnie port w Hamburgu. Podobała mu się również tematyka przemysłowa, lokomotywy i maszyny. Te motywy i tematy były bardzo popularne przed I wojną światową, a jego pracami interesowały się różne muzea. Jego prace były również drukowane i omawiane w czasopismach artystycznych. Wraz z innymi artystami założył klub Berliner Landschafter i został członkiem Freie Vereinigung der Graphiker zu Berlin. Charakterystyczne dla Sandrocka jest użycie mocnych kolorów i jego wielkie zrozumienie dla techniki i szczegółów, jak również połączenie ludzi i maszyn.
Często wystawiał swoje prace, m.in. na Wielkiej Wystawie Sztuki w Berlinie, na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium, w ojczyźnie w Dolnośląskim Towarzystwie Artystycznym oraz na licznych wystawach o tematyce przemysłowej i żeglugowej. Jako przedstawiciel śląskich artystów był szczególnie pożądany także poza granicami kraju - nawet po śmierci w Berlinie w 1945 roku. Pod koniec XX wieku jego sztuka została odkryta na nowo (między innymi dzięki handlarzowi dziełami sztuki Eduardowi Sabatierowi, który nabył 300 obrazów olejnych Sandrocka), odrestaurowana i pokazana w Muzeum Morskim w Bremerhaven, w Muzeum Overbeck w Bremie oraz na wystawie ku czci dramaturga Gerharta Hauptmanna. Chociaż artysta rzadko datuje swoje obrazy, pokazują one, jak przemysł i transport publiczny zmieniały się na przestrzeni dziesięcioleci. Dzięki jego wnikliwości w szczegóły przemysłowe i rzemieślnicze lepiej rozumiemy początki industrializacji transportu.
Strona 1 / 1