Ladislav Jozef Baltazár Eustach, baron von Mednyánszky, urodził się w małym miasteczku w zachodniej Słowacji (wówczas Węgry). Jego rodzina miała szlacheckie pochodzenie i mieszkała w zamku w północnych Węgrzech. W dzieciństwie pobierał lekcje u wiedeńskiego malarza pejzażysty i akwarelisty Thomasa Endera, później uczęszczał do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i École des Beaux-Arts w Paryżu. Opuścił ją po śmierci swojego profesora, francuskiego malarza Isidore'a Pilsa, i pracował samodzielnie.
W 1877 roku po raz pierwszy wystawił jeden ze swoich obrazów - pejzaż. Od tego czasu dużo podróżował po Europie, szczególnie po Węgrzech i Słowacji. Po śmierci matki osiedlił się z powrotem w północnych Węgrzech i przez wiele lat żył w odosobnieniu. Potem znów więcej podróżował, prawdopodobnie najwięcej czasu spędzając w Paryżu. László Mednyánszky otrzymał nagrodę Towarzystwa Sztuk Pięknych w Budapeszcie, prawie dziesięć lat później miał indywidualną wystawę w Paryżu w Galerii Georges Petit - będzie to jego jedyna wystawa. Podczas I wojny światowej pracował jako malarz wojenny i korespondent departamentu Cesarskiej i Królewskiej Kwatery Prasy Wojennej Armii Austro-Węgierskiej, odwiedzając fronty w Serbii, Rosji i Południowym Tyrolu. Grupą artystyczną kierował pułkownik Wilhelm John, który był również dyrektorem Muzeum Historii Armii w Wiedniu; do dziś można tam znaleźć niektóre z dzieł Mednyánszky'ego. Jego wojenne prace to "Głowa żołnierza", "Ranny żołnierz", "Pogrzeb żołnierza" oraz "Żołnierze polujący na wszy", przedstawiający trzech młodych mężczyzn drapiących się po całym ciele. Inne obrazy i szkice znajdują się w Węgierskiej Galerii Narodowej w Budapeszcie i Słowackiej Galerii Narodowej w Bratysławie, większość z nich została zniszczona podczas II wojny światowej. W 2004 r. niektóre z jego prac były prezentowane w Nowym Jorku na wystawie poświęconej malarzom węgierskim. Nosiła ona tytuł zaczerpnięty z jednego z zapisków dziennika Mednyánszky'ego: "Wszędzie cudzoziemiec i nigdzie obcy".
Mednyánszky poświęcił się głównie malarstwu pejzażowemu w stylu impresjonistycznym. Lubował się również w symbolizmie i secesji. Mimo szlacheckiego rodowodu, jego dzieła często ukazują biednych, prostych ludzi przy pracy, głównie z rodzinnych stron. Typowe dla niego są również sceny folklorystyczne z Górnych Węgier, a także sceny przyrodnicze we wszystkich porach roku, pogoda i codzienne sytuacje. W ciągu swojego życia zetknął się z najróżniejszymi klasami ludzi, arystokratami, wielkimi artystami, wojskiem i chłopstwem. Po wojnie Mednyánszky wrócił do Budapesztu, ale po kilku miesiącach wyjechał do Wiednia, gdzie zmarł w 1919 roku.
Ladislav Jozef Baltazár Eustach, baron von Mednyánszky, urodził się w małym miasteczku w zachodniej Słowacji (wówczas Węgry). Jego rodzina miała szlacheckie pochodzenie i mieszkała w zamku w północnych Węgrzech. W dzieciństwie pobierał lekcje u wiedeńskiego malarza pejzażysty i akwarelisty Thomasa Endera, później uczęszczał do Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i École des Beaux-Arts w Paryżu. Opuścił ją po śmierci swojego profesora, francuskiego malarza Isidore'a Pilsa, i pracował samodzielnie.
W 1877 roku po raz pierwszy wystawił jeden ze swoich obrazów - pejzaż. Od tego czasu dużo podróżował po Europie, szczególnie po Węgrzech i Słowacji. Po śmierci matki osiedlił się z powrotem w północnych Węgrzech i przez wiele lat żył w odosobnieniu. Potem znów więcej podróżował, prawdopodobnie najwięcej czasu spędzając w Paryżu. László Mednyánszky otrzymał nagrodę Towarzystwa Sztuk Pięknych w Budapeszcie, prawie dziesięć lat później miał indywidualną wystawę w Paryżu w Galerii Georges Petit - będzie to jego jedyna wystawa. Podczas I wojny światowej pracował jako malarz wojenny i korespondent departamentu Cesarskiej i Królewskiej Kwatery Prasy Wojennej Armii Austro-Węgierskiej, odwiedzając fronty w Serbii, Rosji i Południowym Tyrolu. Grupą artystyczną kierował pułkownik Wilhelm John, który był również dyrektorem Muzeum Historii Armii w Wiedniu; do dziś można tam znaleźć niektóre z dzieł Mednyánszky'ego. Jego wojenne prace to "Głowa żołnierza", "Ranny żołnierz", "Pogrzeb żołnierza" oraz "Żołnierze polujący na wszy", przedstawiający trzech młodych mężczyzn drapiących się po całym ciele. Inne obrazy i szkice znajdują się w Węgierskiej Galerii Narodowej w Budapeszcie i Słowackiej Galerii Narodowej w Bratysławie, większość z nich została zniszczona podczas II wojny światowej. W 2004 r. niektóre z jego prac były prezentowane w Nowym Jorku na wystawie poświęconej malarzom węgierskim. Nosiła ona tytuł zaczerpnięty z jednego z zapisków dziennika Mednyánszky'ego: "Wszędzie cudzoziemiec i nigdzie obcy".
Mednyánszky poświęcił się głównie malarstwu pejzażowemu w stylu impresjonistycznym. Lubował się również w symbolizmie i secesji. Mimo szlacheckiego rodowodu, jego dzieła często ukazują biednych, prostych ludzi przy pracy, głównie z rodzinnych stron. Typowe dla niego są również sceny folklorystyczne z Górnych Węgier, a także sceny przyrodnicze we wszystkich porach roku, pogoda i codzienne sytuacje. W ciągu swojego życia zetknął się z najróżniejszymi klasami ludzi, arystokratami, wielkimi artystami, wojskiem i chłopstwem. Po wojnie Mednyánszky wrócił do Budapesztu, ale po kilku miesiącach wyjechał do Wiednia, gdzie zmarł w 1919 roku.
Strona 1 / 2