Styl artysty Jana van Osa, holenderskiego malarza z XVIII wieku, można porównać do malarstwa kwiatowego Jan van Huysum. Ten ostatni wszedł na scenę sztuk plastycznych jako feniks malarzy kwiatów i owoców, a działał już całe stulecie wcześniej. Bujne kwiatowe aranżacje obu malarzy mieszają się kolorystycznie, tworząc arcydzieło, często wzbogacone o elementy owocowe. Jan van Os uczył się swojej sztuki w mistrzowskiej szkole Aert Schouman i studiował tam od 1710 do 1721 r. O ile początkowo młody jeszcze malarz przywiązany był do pejzaży morskich, to w następnych latach jego zainteresowania ukształtował zwrot ku florze. W końcu to właśnie te motywy przyniosły jego artyście międzynarodową sławę. Inną pasją tego wyjątkowego artysty było pisanie wierszy i sztuk teatralnych.
Jako członek stowarzyszenia artystów Confrerie Pictura, Bractwa Malarskiego w Hadze, skupiał się niewątpliwie na wzajemnej promocji i umacnianiu relacji między sobą. Ta prekursorka Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych zrzeszająca profesjonalnych malarzy z Holandii była również zobowiązana do wystawiania swoich prac. Podczas gdy Jan von Os coraz częściej poświęcał się aranżacjom kwiatowym, nie należy ich w żadnym wypadku przypisywać wyłącznie dekoracyjnemu wyobrażeniu natury. Na pierwszy plan wysuwają się tu raczej symbole przypominające te z motywu vanitas. Dlatego rekwizyty do martwej natury muszą być zawsze rozpatrywane indywidualnie i jako całość. W tym kontekście symbole ziemskiej egzystencji, takie jak książki, pieniądze czy inne cenne przedmioty, zestawione są z symbolami przemijania. Kwiat jako forma życia, a więc przedstawiony w pełnym rozkwicie, może być interpretowany jako przyjemność, której przemijanie spotyka się z rozpadem. W tym względzie trzecia grupa symboli, jak na przykład kłosy kukurydzy, odzwierciedlają odrodzenie.
Choć tło może być ciemne i jasne, to jednak można zauważyć, że artysta Jan van Os poświęca melancholii tylko kilka obrazów. Czarna pustka uosabiana przez motyw vanitas prawie nie pojawia się w jego obrazach, kwitną one lekkością różnych pór roku. Jego lekkie kompozycje kwiatowe i owocowe wykorzystują więc zawsze jako tło kolorystykę otoczenia, która, jak w przykładzie obrazu "Martwa natura z owocami i kwiatami", nawiązuje do zieleni kiści winogron. Nawet w mrocznych motywach życie i śmierć są przedstawiane razem, tworząc spokojną atmosferę. Subtelność fauny i flory stanowi o wyjątkowości każdego motywu i rozsławiła poetę wśród artystów plastyków w Niemczech, Francji i Anglii. Jan von Os był żonaty z głuchoniemą malarką portretową Susanną de la Croix, z którą miał siedmioro dzieci. Dorosłość osiągnęło tylko trzech synów i jedna córka.
Styl artysty Jana van Osa, holenderskiego malarza z XVIII wieku, można porównać do malarstwa kwiatowego Jan van Huysum. Ten ostatni wszedł na scenę sztuk plastycznych jako feniks malarzy kwiatów i owoców, a działał już całe stulecie wcześniej. Bujne kwiatowe aranżacje obu malarzy mieszają się kolorystycznie, tworząc arcydzieło, często wzbogacone o elementy owocowe. Jan van Os uczył się swojej sztuki w mistrzowskiej szkole Aert Schouman i studiował tam od 1710 do 1721 r. O ile początkowo młody jeszcze malarz przywiązany był do pejzaży morskich, to w następnych latach jego zainteresowania ukształtował zwrot ku florze. W końcu to właśnie te motywy przyniosły jego artyście międzynarodową sławę. Inną pasją tego wyjątkowego artysty było pisanie wierszy i sztuk teatralnych.
Jako członek stowarzyszenia artystów Confrerie Pictura, Bractwa Malarskiego w Hadze, skupiał się niewątpliwie na wzajemnej promocji i umacnianiu relacji między sobą. Ta prekursorka Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych zrzeszająca profesjonalnych malarzy z Holandii była również zobowiązana do wystawiania swoich prac. Podczas gdy Jan von Os coraz częściej poświęcał się aranżacjom kwiatowym, nie należy ich w żadnym wypadku przypisywać wyłącznie dekoracyjnemu wyobrażeniu natury. Na pierwszy plan wysuwają się tu raczej symbole przypominające te z motywu vanitas. Dlatego rekwizyty do martwej natury muszą być zawsze rozpatrywane indywidualnie i jako całość. W tym kontekście symbole ziemskiej egzystencji, takie jak książki, pieniądze czy inne cenne przedmioty, zestawione są z symbolami przemijania. Kwiat jako forma życia, a więc przedstawiony w pełnym rozkwicie, może być interpretowany jako przyjemność, której przemijanie spotyka się z rozpadem. W tym względzie trzecia grupa symboli, jak na przykład kłosy kukurydzy, odzwierciedlają odrodzenie.
Choć tło może być ciemne i jasne, to jednak można zauważyć, że artysta Jan van Os poświęca melancholii tylko kilka obrazów. Czarna pustka uosabiana przez motyw vanitas prawie nie pojawia się w jego obrazach, kwitną one lekkością różnych pór roku. Jego lekkie kompozycje kwiatowe i owocowe wykorzystują więc zawsze jako tło kolorystykę otoczenia, która, jak w przykładzie obrazu "Martwa natura z owocami i kwiatami", nawiązuje do zieleni kiści winogron. Nawet w mrocznych motywach życie i śmierć są przedstawiane razem, tworząc spokojną atmosferę. Subtelność fauny i flory stanowi o wyjątkowości każdego motywu i rozsławiła poetę wśród artystów plastyków w Niemczech, Francji i Anglii. Jan von Os był żonaty z głuchoniemą malarką portretową Susanną de la Croix, z którą miał siedmioro dzieci. Dorosłość osiągnęło tylko trzech synów i jedna córka.
Strona 1 / 1