W wielu kancelariach adwokackich wiszą one na ścianie: oprawione w ramy karykatury niemal niesympatycznych, aż groteskowych, ale też przerażająco ponadczasowych i realistycznie wyglądających ludzi w adwokackich togach. Te w swoim stylu niepowtarzalne, genialnie dokładne rysunki grupy zawodowej "Les gens de justice" stworzył jeden z wybitnych mistrzów karykatury politycznej, mianowicie Honoré Daumier, który zmarł w 1808 roku w Marsylii i 1879 roku w Valmondois w północnej Francji, wraz z tysiącami innych rysunków. Niewielu innych współczesnych, jak Daumier, z taką ostrością pióra opisywało wydarzenia polityczne i bolączki społeczne Francji w połowie XIX wieku.
Glasersohn Daumier pochodził z rodziny, w której ubóstwo było stanem stałym. Młody Daumier już jako dziecko musiał ciężko pracować. Na szczęście jego niezwykły talent rysowniczy został odkryty i zachęcony. Daumier, który był również utalentowany jako litograf i rzeźbiarz, miał szczęście mieć stosunkowo bezpieczne źródło utrzymania od 1831 r. dzięki mniej lub bardziej stałej posadzie karykaturzysty dla paryskiego magazynu satyrycznego "La Caricature" i jego następcy "Le Charivari". Do słynnych współpracowników Daumiera w tych wydawnictwach należeli Jean Ignace Gérard, znany jako "Grandville", oraz Charles-Joseph Traviès. Rysowane przez Daumiera archetypy, takie jak duszny mieszczanin Robert Macaire, wskazywały, ku nieustannemu rozgoryczeniu establishmentu, na pustotę, chciwość i mizantropię arystokratycznych i wyższych warstw mieszczańskich, które pozowały na "elitę", oraz ich pochlebców z drobnomieszczaństwa. Warstwa polityczno-gospodarcza, która mimo upadku królestwa w 1848 r., krótkotrwałej II Rzeczypospolitej (1848 - 1852), która nastąpiła po niej, była imperium Napoleona III. (1852 - 1870), a powstała później III Rzeczpospolita pozostała w swym rdzeniu niezmieniona. Ostra krytyka klas rządzących i głupoty przez Daumiera niejednokrotnie doprowadziła go do konfliktu z prawem. Jego słynna karykatura króla Ludwika Filipa jako żarłoka ("Gargantua") pożerającego swój lud doprowadziła nawet do wyroku więzienia w 1832 roku.
Czarno-białe rysunki, drzeworyty i litografie Daumiera charakteryzują się wyrazistymi kontrastami światła i cienia. Mniej znane od karykatur jest 300 obrazów Daumiera nawiązujących do realistycznej szkoły z Barbizon, jak "Praczka" (1863), oraz jego rzeźby, jak figura "Ratapoil" (1851). Daumier miał dobre kontakty w awangardzie kulturalnej swoich czasów. Do jego przyjaciół i wielbicieli należeli George Sand i Louis Cabat.
W wielu kancelariach adwokackich wiszą one na ścianie: oprawione w ramy karykatury niemal niesympatycznych, aż groteskowych, ale też przerażająco ponadczasowych i realistycznie wyglądających ludzi w adwokackich togach. Te w swoim stylu niepowtarzalne, genialnie dokładne rysunki grupy zawodowej "Les gens de justice" stworzył jeden z wybitnych mistrzów karykatury politycznej, mianowicie Honoré Daumier, który zmarł w 1808 roku w Marsylii i 1879 roku w Valmondois w północnej Francji, wraz z tysiącami innych rysunków. Niewielu innych współczesnych, jak Daumier, z taką ostrością pióra opisywało wydarzenia polityczne i bolączki społeczne Francji w połowie XIX wieku.
Glasersohn Daumier pochodził z rodziny, w której ubóstwo było stanem stałym. Młody Daumier już jako dziecko musiał ciężko pracować. Na szczęście jego niezwykły talent rysowniczy został odkryty i zachęcony. Daumier, który był również utalentowany jako litograf i rzeźbiarz, miał szczęście mieć stosunkowo bezpieczne źródło utrzymania od 1831 r. dzięki mniej lub bardziej stałej posadzie karykaturzysty dla paryskiego magazynu satyrycznego "La Caricature" i jego następcy "Le Charivari". Do słynnych współpracowników Daumiera w tych wydawnictwach należeli Jean Ignace Gérard, znany jako "Grandville", oraz Charles-Joseph Traviès. Rysowane przez Daumiera archetypy, takie jak duszny mieszczanin Robert Macaire, wskazywały, ku nieustannemu rozgoryczeniu establishmentu, na pustotę, chciwość i mizantropię arystokratycznych i wyższych warstw mieszczańskich, które pozowały na "elitę", oraz ich pochlebców z drobnomieszczaństwa. Warstwa polityczno-gospodarcza, która mimo upadku królestwa w 1848 r., krótkotrwałej II Rzeczypospolitej (1848 - 1852), która nastąpiła po niej, była imperium Napoleona III. (1852 - 1870), a powstała później III Rzeczpospolita pozostała w swym rdzeniu niezmieniona. Ostra krytyka klas rządzących i głupoty przez Daumiera niejednokrotnie doprowadziła go do konfliktu z prawem. Jego słynna karykatura króla Ludwika Filipa jako żarłoka ("Gargantua") pożerającego swój lud doprowadziła nawet do wyroku więzienia w 1832 roku.
Czarno-białe rysunki, drzeworyty i litografie Daumiera charakteryzują się wyrazistymi kontrastami światła i cienia. Mniej znane od karykatur jest 300 obrazów Daumiera nawiązujących do realistycznej szkoły z Barbizon, jak "Praczka" (1863), oraz jego rzeźby, jak figura "Ratapoil" (1851). Daumier miał dobre kontakty w awangardzie kulturalnej swoich czasów. Do jego przyjaciół i wielbicieli należeli George Sand i Louis Cabat.
Strona 1 / 39