Henri Jean Guillaume Martin urodził się w 1860 roku w Tuluzie, we Francji. Jego sztukę można zaliczyć do neoimpresjonizmu. Pod jego wpływem powstało wiele stylów, m.in. symbolizm i prymitywizm. Studiował w akademii sztuk pięknych w Tuluzie. Jego nauczycielem był tam Jules Joseph Garipuy, niegdyś uczeń Eugène'a Delacroix. Po studiach wiele lat spędził w Paryżu, gdzie terminował u słynnego malarza historycznego Jean-Paula Laurensa. W tym czasie w jego twórczości dominowała tematyka klasyczna i historyczna. Intensywne studia opłaciły się, bo już kilka lat później jeden z obrazów Henri Martina otrzymał nagrodę na wystawie sztuki "Salon de Paris"."
Podróż studyjna do Włoch skłoniła go do pełnego rozwinięcia własnego stylu malarskiego. Zafascynowała go architektura południa, a także sposób, w jaki różne warunki oświetleniowe wpływają na krajobraz. Dalszą inspirację znalazł w malarstwie Giotta i Massaccio. Lubił eksperymentować bez naśladowania. Zainteresował go pointylizm, choć Martin był bardziej znany z malowania równoległymi, krótkimi pociągnięciami. Obrazy Martina charakteryzują się intensywnymi, kontrastowymi barwami, a jednocześnie nienachalną delikatnością. Do jego bogatego repertuaru należą południowe pejzaże naturalne, ciche lasy, kwitnące wiosenne ogrody, romantyczne altany, budowle sakralne, ale także przedstawienia mityczne i biblijne. Wśród jego prac znajdują się również autoportrety.
W 1886 r. otrzymał zgodę na wystawienie kolekcji swoich obrazów na Salonie Paryskim. Za jeden z obrazów został odznaczony złotym medalem. Później pojawiły się wystawy w innych galeriach, a także duże zamówienia dla prestiżowych instytucji. Zlecono mu na przykład wykonanie wielkoformatowych murali dla paryskiego ratusza i Kapitolu w Tuluzie, co było jego mocną stroną. W kręgu jego znajomych byli też inni artyści, np. łączyła go przyjaźń z rzeźbiarzem i rysownikiem Auguste Rodinem.
W ciągu swojego życia Henri Martin osiągnął wielką sławę, która niemal go przytłoczyła, był raczej nieśmiałym, introwertycznym współczesnym. W pewnym momencie opuścił Paryż na dobre i spędził spokojną egzystencję w zaciszu swojego domu w pobliżu Cahor w malowniczej Oksytanii. Zainspirowany otaczającą go przyrodą, stworzył kolejne obrazy, które należą do jego najlepszych dzieł. Zmarł w 1943 r. w wieku 83 lat.
Henri Jean Guillaume Martin urodził się w 1860 roku w Tuluzie, we Francji. Jego sztukę można zaliczyć do neoimpresjonizmu. Pod jego wpływem powstało wiele stylów, m.in. symbolizm i prymitywizm. Studiował w akademii sztuk pięknych w Tuluzie. Jego nauczycielem był tam Jules Joseph Garipuy, niegdyś uczeń Eugène'a Delacroix. Po studiach wiele lat spędził w Paryżu, gdzie terminował u słynnego malarza historycznego Jean-Paula Laurensa. W tym czasie w jego twórczości dominowała tematyka klasyczna i historyczna. Intensywne studia opłaciły się, bo już kilka lat później jeden z obrazów Henri Martina otrzymał nagrodę na wystawie sztuki "Salon de Paris"."
Podróż studyjna do Włoch skłoniła go do pełnego rozwinięcia własnego stylu malarskiego. Zafascynowała go architektura południa, a także sposób, w jaki różne warunki oświetleniowe wpływają na krajobraz. Dalszą inspirację znalazł w malarstwie Giotta i Massaccio. Lubił eksperymentować bez naśladowania. Zainteresował go pointylizm, choć Martin był bardziej znany z malowania równoległymi, krótkimi pociągnięciami. Obrazy Martina charakteryzują się intensywnymi, kontrastowymi barwami, a jednocześnie nienachalną delikatnością. Do jego bogatego repertuaru należą południowe pejzaże naturalne, ciche lasy, kwitnące wiosenne ogrody, romantyczne altany, budowle sakralne, ale także przedstawienia mityczne i biblijne. Wśród jego prac znajdują się również autoportrety.
W 1886 r. otrzymał zgodę na wystawienie kolekcji swoich obrazów na Salonie Paryskim. Za jeden z obrazów został odznaczony złotym medalem. Później pojawiły się wystawy w innych galeriach, a także duże zamówienia dla prestiżowych instytucji. Zlecono mu na przykład wykonanie wielkoformatowych murali dla paryskiego ratusza i Kapitolu w Tuluzie, co było jego mocną stroną. W kręgu jego znajomych byli też inni artyści, np. łączyła go przyjaźń z rzeźbiarzem i rysownikiem Auguste Rodinem.
W ciągu swojego życia Henri Martin osiągnął wielką sławę, która niemal go przytłoczyła, był raczej nieśmiałym, introwertycznym współczesnym. W pewnym momencie opuścił Paryż na dobre i spędził spokojną egzystencję w zaciszu swojego domu w pobliżu Cahor w malowniczej Oksytanii. Zainspirowany otaczającą go przyrodą, stworzył kolejne obrazy, które należą do jego najlepszych dzieł. Zmarł w 1943 r. w wieku 83 lat.
Strona 1 / 2