Strona 1 / 7
Norweg Edvard Munch jest jednym z najważniejszych malarzy w historii sztuki nowoczesnej. Ponadto jest on, obok Vincent van Gogh i Paul Gauguin, pionierem ekspresjonizmu, stylu artystycznego, którego korzenie sięgają późnego impresjonizmu. Podstawową ideą było bezpośrednie wyrażanie wewnętrznych uczuć, jako przeciwstawienie się raczej powierzchownej reprezentacji w impresjonizmie. Artystom ekspresjonistycznym zależało na wyrażeniu w swoich obrazach głębokich, namiętnych przeżyć, takich jak strach, radość, smutek, gniew czy rozczarowanie, aby poruszyć emocjonalnie odbiorcę. Na wiele lat przed powstaniem ekspresjonizmu Munch namalował jeden ze swoich najsłynniejszych obrazów. Krzyk przeszedł do historii sztuki jako pierwszy obraz ekspresjonistyczny.
Edvard urodził się w 1863 r., jako syn lekarza wojskowego. Dorasta w Oslo. Jego matka wcześnie umiera. Jego ojciec cierpi na chorobę psychiczną. Później umiera również jego siostra. Niezwykle kształtujące doświadczenie z dzieciństwa, które nie pozostawiło śladu po młodym malarzu. Cierpi na nerwowość, później, podobnie jak ojciec, choruje na depresję. W dorosłym życiu zbyt często topi swoje smutki w alkoholu. Czuje się prześladowany, ma napady lęku i krzywdzi się. W 1880 roku podejmuje świadomą decyzję o karierze artystycznej. Porzuca studia inżynierskie i przyłącza się do grupy cyganerii. Grupa ta, składająca się z malarzy, pisarzy i innych intelektualistów, zwraca się przeciwko konserwatywnemu mieszczaństwu i moralności społecznej. Formułuje manifest dla młodych artystów, który wzbudza sensację wśród społeczeństwa.
Systematycznie postępuje też jego rozwój artystyczny. On ma talent. Studiuje w Oslo i otrzymuje kilka stypendiów na dalszą edukację w Europie. Jego styl charakteryzuje się spontaniczną pracą pędzla i chropowatymi kształtami. Interpretuje swoje doświadczenia na swój własny, abstrakcyjny sposób. W swoich obrazach stawia na mocne, zdecydowane kolory, które często działają na widza na zasadzie kontrastu. Jednocześnie nigdy nie odtwarza rzeczywistości w sposób naturalny. Organizuje własne wystawy, na których prezentuje swoje prace publiczności. Na swojej pierwszej wystawie w Berlinie, gdzie zaprezentował 55 obrazów w Verein Berliner Künstler, wywołał jeden z największych skandali artystycznych. Historia ta do dziś znana jest jako sprawa Muncha. Wydarzenia te odegrały kluczową rolę w dalszym rozwoju sztuki niemieckiej, gdyż prowokacje Muncha zapowiadały początek modernizmu w Niemczech. Wkrótce potem rozpoczął się jego malarski przełom w Europie. Sukces ten jednak wielokrotnie przyćmiewały depresyjne fazy jego życia, podczas których postrzelił się kiedyś w palce. W obrazie "Śmierć Marata" przetwarza swoje uczucia z tamtych dni. Następuje załamanie nerwowe. Raz po raz zmienia miejsce zamieszkania. Dojeżdża do pracy przez duże europejskie miasta: Paryż, Londyn, Berlin i swoje rodzinne miasto w Norwegii. Umiera w Norwegii podczas niepokojów II wojny światowej w wieku 81 lat.
Norweg Edvard Munch jest jednym z najważniejszych malarzy w historii sztuki nowoczesnej. Ponadto jest on, obok Vincent van Gogh i Paul Gauguin, pionierem ekspresjonizmu, stylu artystycznego, którego korzenie sięgają późnego impresjonizmu. Podstawową ideą było bezpośrednie wyrażanie wewnętrznych uczuć, jako przeciwstawienie się raczej powierzchownej reprezentacji w impresjonizmie. Artystom ekspresjonistycznym zależało na wyrażeniu w swoich obrazach głębokich, namiętnych przeżyć, takich jak strach, radość, smutek, gniew czy rozczarowanie, aby poruszyć emocjonalnie odbiorcę. Na wiele lat przed powstaniem ekspresjonizmu Munch namalował jeden ze swoich najsłynniejszych obrazów. Krzyk przeszedł do historii sztuki jako pierwszy obraz ekspresjonistyczny.
Edvard urodził się w 1863 r., jako syn lekarza wojskowego. Dorasta w Oslo. Jego matka wcześnie umiera. Jego ojciec cierpi na chorobę psychiczną. Później umiera również jego siostra. Niezwykle kształtujące doświadczenie z dzieciństwa, które nie pozostawiło śladu po młodym malarzu. Cierpi na nerwowość, później, podobnie jak ojciec, choruje na depresję. W dorosłym życiu zbyt często topi swoje smutki w alkoholu. Czuje się prześladowany, ma napady lęku i krzywdzi się. W 1880 roku podejmuje świadomą decyzję o karierze artystycznej. Porzuca studia inżynierskie i przyłącza się do grupy cyganerii. Grupa ta, składająca się z malarzy, pisarzy i innych intelektualistów, zwraca się przeciwko konserwatywnemu mieszczaństwu i moralności społecznej. Formułuje manifest dla młodych artystów, który wzbudza sensację wśród społeczeństwa.
Systematycznie postępuje też jego rozwój artystyczny. On ma talent. Studiuje w Oslo i otrzymuje kilka stypendiów na dalszą edukację w Europie. Jego styl charakteryzuje się spontaniczną pracą pędzla i chropowatymi kształtami. Interpretuje swoje doświadczenia na swój własny, abstrakcyjny sposób. W swoich obrazach stawia na mocne, zdecydowane kolory, które często działają na widza na zasadzie kontrastu. Jednocześnie nigdy nie odtwarza rzeczywistości w sposób naturalny. Organizuje własne wystawy, na których prezentuje swoje prace publiczności. Na swojej pierwszej wystawie w Berlinie, gdzie zaprezentował 55 obrazów w Verein Berliner Künstler, wywołał jeden z największych skandali artystycznych. Historia ta do dziś znana jest jako sprawa Muncha. Wydarzenia te odegrały kluczową rolę w dalszym rozwoju sztuki niemieckiej, gdyż prowokacje Muncha zapowiadały początek modernizmu w Niemczech. Wkrótce potem rozpoczął się jego malarski przełom w Europie. Sukces ten jednak wielokrotnie przyćmiewały depresyjne fazy jego życia, podczas których postrzelił się kiedyś w palce. W obrazie "Śmierć Marata" przetwarza swoje uczucia z tamtych dni. Następuje załamanie nerwowe. Raz po raz zmienia miejsce zamieszkania. Dojeżdża do pracy przez duże europejskie miasta: Paryż, Londyn, Berlin i swoje rodzinne miasto w Norwegii. Umiera w Norwegii podczas niepokojów II wojny światowej w wieku 81 lat.