W połowie XIX wieku malarstwo angielskie charakteryzuje się sztywnymi i akademickimi tradycjami. Standardy przyjęcia do akademii są wysokie. Możliwość pokazania przez artystów swoich prac wybranemu gronu osób zainteresowanych sztuką podlega ścisłym regulacjom. W proteście trzech studentów założyło Bractwo Prerafaelitów. Malarze zrzeszeni w stowarzyszeniu dążyli do zupełnie nowego rodzaju malarstwa. Malarze poświęcali się motywom bliskim naturze, które opracowywali ze szczególnym przepychem kolorystycznym. Prerafaelici krytycznie odnosili się do warunków społecznych i sprzeciwiali się elitarnym wytycznym, które obowiązywały artystów. Bractwo przetrwało krótko, ale położyło podwaliny pod przyszły rozwój, jaki przeszli artyści w okresie przejścia od epoki wiktoriańskiej do regencji pod rządami króla Edwarda VII.
Edgar Bundy nie przeszedł żadnego akademickiego szkolenia. Alfred Stevens był mentorem i nauczycielem młodego Anglika, przekazując mu praktyczne cechy malarstwa. Podążając za swoim nauczycielem, Bundy wyspecjalizował się w malarstwie o treści historycznej. Wpływ prerafaelitów widać w przepychu kolorów, jakimi Bundy wyposaża sceny we wnętrzach. Nierzadko Bundy odnajduje swoje motywy w literaturze i tworzy wizualny odpowiednik tak popularnych w brytyjskim społeczeństwie powieści. Żywe i szczegółowe są obrazy malarza, który znajduje swoje artystyczne centrum w sztuce narracyjnej. Ostrożne otwarcie rynku sztuki pozwoliło Bundy'emu na wystawianie w Akademii Królewskiej i Salonie Paryskim. Dzieła związane z wydarzeniami wojennymi i bohaterem bitwy dołączają do grona wielkich brytyjskich nazwisk.
Wraz z nadejściem epoki edwardiańskiej Anglia otworzyła się na artystyczne wpływy kontynentu europejskiego. Sztuka i literatura stały się narracjami obrazkowymi, cieszyły się dużą popularnością wśród edwardiańczyków. Edgar Bundy był mistrzem w opowiadaniu żywych historii za pomocą swoich obrazów. Żywe sceny, które pobudzają wyobraźnię widza i formułują wypowiedź niezależnie od jego kultury. O ile siła pisarza jest tak zmienna jak talent tłumacza, o tyle obrazy Bundy'ego nie wymagają tłumaczenia. Edgar Bundy za pomocą pędzla i farb opowiada historie z życia wzięte i przenosi emocje na płótno. Szeroki wachlarz jego talentu jest równie dobrze widoczny w głośnikach w kawiarni, Stradivarim podczas tworzenia skrzypiec czy młodym rolniku spacerującym z osłami.
W połowie XIX wieku malarstwo angielskie charakteryzuje się sztywnymi i akademickimi tradycjami. Standardy przyjęcia do akademii są wysokie. Możliwość pokazania przez artystów swoich prac wybranemu gronu osób zainteresowanych sztuką podlega ścisłym regulacjom. W proteście trzech studentów założyło Bractwo Prerafaelitów. Malarze zrzeszeni w stowarzyszeniu dążyli do zupełnie nowego rodzaju malarstwa. Malarze poświęcali się motywom bliskim naturze, które opracowywali ze szczególnym przepychem kolorystycznym. Prerafaelici krytycznie odnosili się do warunków społecznych i sprzeciwiali się elitarnym wytycznym, które obowiązywały artystów. Bractwo przetrwało krótko, ale położyło podwaliny pod przyszły rozwój, jaki przeszli artyści w okresie przejścia od epoki wiktoriańskiej do regencji pod rządami króla Edwarda VII.
Edgar Bundy nie przeszedł żadnego akademickiego szkolenia. Alfred Stevens był mentorem i nauczycielem młodego Anglika, przekazując mu praktyczne cechy malarstwa. Podążając za swoim nauczycielem, Bundy wyspecjalizował się w malarstwie o treści historycznej. Wpływ prerafaelitów widać w przepychu kolorów, jakimi Bundy wyposaża sceny we wnętrzach. Nierzadko Bundy odnajduje swoje motywy w literaturze i tworzy wizualny odpowiednik tak popularnych w brytyjskim społeczeństwie powieści. Żywe i szczegółowe są obrazy malarza, który znajduje swoje artystyczne centrum w sztuce narracyjnej. Ostrożne otwarcie rynku sztuki pozwoliło Bundy'emu na wystawianie w Akademii Królewskiej i Salonie Paryskim. Dzieła związane z wydarzeniami wojennymi i bohaterem bitwy dołączają do grona wielkich brytyjskich nazwisk.
Wraz z nadejściem epoki edwardiańskiej Anglia otworzyła się na artystyczne wpływy kontynentu europejskiego. Sztuka i literatura stały się narracjami obrazkowymi, cieszyły się dużą popularnością wśród edwardiańczyków. Edgar Bundy był mistrzem w opowiadaniu żywych historii za pomocą swoich obrazów. Żywe sceny, które pobudzają wyobraźnię widza i formułują wypowiedź niezależnie od jego kultury. O ile siła pisarza jest tak zmienna jak talent tłumacza, o tyle obrazy Bundy'ego nie wymagają tłumaczenia. Edgar Bundy za pomocą pędzla i farb opowiada historie z życia wzięte i przenosi emocje na płótno. Szeroki wachlarz jego talentu jest równie dobrze widoczny w głośnikach w kawiarni, Stradivarim podczas tworzenia skrzypiec czy młodym rolniku spacerującym z osłami.
Strona 1 / 1