Życie i twórczość artystyczną Klary Siewert cechuje rozbieżność. Choć w swoich aspiracjach i stylu życia zawsze była związana z mieszczańską, wykształconą elitą, to w swojej ekspresji artystycznej odnalazła drogę do nowoczesności. Dorastając w Gdańsku, wraz z siostrami prowadziła typowe życie córki z wyższych sfer. Jej ojciec musiał uciekać z Rosji po konfliktach politycznych i znalazł nowy dom w wolnym mieście Danzig. Jej matka zaliczała do swoich bezpośrednich przodków ikony romantycznego pisarstwa Friedricha i Augusta Wilhelma Schlegelów. Nauka jazdy konnej była standardem, podobnie jak edukacja artystyczna jej córek. Te aspiracje społeczne kłóciły się jednak z sytuacją materialną rodziny. Życie sióstr miało być nacechowane lordowską tożsamością i niepewną sytuacją finansową. Pewien obserwator opisał później wspólne mieszkanie sióstr w Berlinie jako nie na czasie. Z rodowymi obrazami i ciężkimi, masywnymi pamiątkami jako meblami, kontrastował z nowoczesną metropolią.
Klara Siewert jeszcze jako dziecko postanowiła zostać sławną malarką. Jej wykształcenie artystyczne w Królewcu i Berlinie przyniosło jej kontakt z artystami Berlińskiej Secesji, w której postępowi artyści sformułowali kontrpozycję wobec ustalonego akademickiego establishmentu artystycznego epoki wilhelmińskiej. Po założeniu Secesji w 1898 roku Siewert stała się jedną z niewielu kobiet artystek, które dostały się do elitarnego grona. Siewertowi szybko udało się zaistnieć na berlińskiej scenie artystycznej lat 90. XIX w., a w impresjonizmie znalazł odpowiednią formę wyrazu. W Berlinie na przełomie wieków, Imperium Wilhelmińskie ze swoimi staroświeckimi ideami i wyobrażeniami zderzyło się z przemysłowym modernizmem i rosnącym kapitalizmem. Podział, w którym Siewert również się rozpoznała. W Berlinie poznała też Käthe Kollwitz, które w późniejszych latach wielokrotnie próbowało promować zapomnianą koleżankę-artystkę i umieszczać ją na wystawach. Obie zjednoczyły się w Stowarzyszeniu Berlińskich Kobiet Artystek w poszukiwaniu nowych form wyrazu, które odzwierciedlałyby zmienioną rzeczywistość metropolii.
W 1912 roku rezygnacja Clary Siewert z członkostwa w berlińskiej Secesji położyła kres jej dotychczasowej karierze. Dokładne okoliczności do dziś nie zostały wyjaśnione. Jej udział w projektach wystawienniczych zakończył się, a artystka zniknęła ze sceny. Dopiero w 1936 roku po raz ostatni wystąpiła w berlińskiej galerii, ale również bez powodzenia. Przerwa w karierze zbiegła się w czasie z zamieszkaniem we wspólnym mieszkaniu z dwiema siostrami, które również nie odnosiły sukcesów artystycznych. Śmierć siostry, która próbowała swoich sił w pisarstwie, a miała niewielkie dochody, ostatecznie pogrążyła Siewert w depresji. Po 1933 roku Siewert wstąpiła do Izby Kultury Rzeszy, a w upadającym Berlinie zmarła w 1945 roku w stanie zupełnego ubóstwa. W 2008 roku zorganizowano wystawę "Clara Siewert. Między snem a rzeczywistością" doprowadziła do ponownego odkrycia berlińskiego impresjonisty.
Życie i twórczość artystyczną Klary Siewert cechuje rozbieżność. Choć w swoich aspiracjach i stylu życia zawsze była związana z mieszczańską, wykształconą elitą, to w swojej ekspresji artystycznej odnalazła drogę do nowoczesności. Dorastając w Gdańsku, wraz z siostrami prowadziła typowe życie córki z wyższych sfer. Jej ojciec musiał uciekać z Rosji po konfliktach politycznych i znalazł nowy dom w wolnym mieście Danzig. Jej matka zaliczała do swoich bezpośrednich przodków ikony romantycznego pisarstwa Friedricha i Augusta Wilhelma Schlegelów. Nauka jazdy konnej była standardem, podobnie jak edukacja artystyczna jej córek. Te aspiracje społeczne kłóciły się jednak z sytuacją materialną rodziny. Życie sióstr miało być nacechowane lordowską tożsamością i niepewną sytuacją finansową. Pewien obserwator opisał później wspólne mieszkanie sióstr w Berlinie jako nie na czasie. Z rodowymi obrazami i ciężkimi, masywnymi pamiątkami jako meblami, kontrastował z nowoczesną metropolią.
Klara Siewert jeszcze jako dziecko postanowiła zostać sławną malarką. Jej wykształcenie artystyczne w Królewcu i Berlinie przyniosło jej kontakt z artystami Berlińskiej Secesji, w której postępowi artyści sformułowali kontrpozycję wobec ustalonego akademickiego establishmentu artystycznego epoki wilhelmińskiej. Po założeniu Secesji w 1898 roku Siewert stała się jedną z niewielu kobiet artystek, które dostały się do elitarnego grona. Siewertowi szybko udało się zaistnieć na berlińskiej scenie artystycznej lat 90. XIX w., a w impresjonizmie znalazł odpowiednią formę wyrazu. W Berlinie na przełomie wieków, Imperium Wilhelmińskie ze swoimi staroświeckimi ideami i wyobrażeniami zderzyło się z przemysłowym modernizmem i rosnącym kapitalizmem. Podział, w którym Siewert również się rozpoznała. W Berlinie poznała też Käthe Kollwitz, które w późniejszych latach wielokrotnie próbowało promować zapomnianą koleżankę-artystkę i umieszczać ją na wystawach. Obie zjednoczyły się w Stowarzyszeniu Berlińskich Kobiet Artystek w poszukiwaniu nowych form wyrazu, które odzwierciedlałyby zmienioną rzeczywistość metropolii.
W 1912 roku rezygnacja Clary Siewert z członkostwa w berlińskiej Secesji położyła kres jej dotychczasowej karierze. Dokładne okoliczności do dziś nie zostały wyjaśnione. Jej udział w projektach wystawienniczych zakończył się, a artystka zniknęła ze sceny. Dopiero w 1936 roku po raz ostatni wystąpiła w berlińskiej galerii, ale również bez powodzenia. Przerwa w karierze zbiegła się w czasie z zamieszkaniem we wspólnym mieszkaniu z dwiema siostrami, które również nie odnosiły sukcesów artystycznych. Śmierć siostry, która próbowała swoich sił w pisarstwie, a miała niewielkie dochody, ostatecznie pogrążyła Siewert w depresji. Po 1933 roku Siewert wstąpiła do Izby Kultury Rzeszy, a w upadającym Berlinie zmarła w 1945 roku w stanie zupełnego ubóstwa. W 2008 roku zorganizowano wystawę "Clara Siewert. Między snem a rzeczywistością" doprowadziła do ponownego odkrycia berlińskiego impresjonisty.
Strona 1 / 1