Sztuka bizantyjska obejmuje ogromny okres czasu, ponieważ odnosi się do całego Cesarstwa Bizantyjskiego, które rozciągało się od IV do XV wieku. Nawet gdy Cesarstwo Bizantyjskie (także Bizancjum, czyli Cesarstwo Wschodniorzymskie) skończyło się wraz z upadkiem Konstantynopola (1453), sztuka ta pozostała żywa. W sztuce bizantyjskiej dominuje tematyka religijna, propagowana przez Kościół, który miał wielki wpływ na społeczeństwo. Dużą rolę odegrały freski i malowidła panelowe, a ikona jest uważana za symbol tamtej epoki. Do dziś są one nieodłącznym elementem procesji. Artystyczne i święte wizerunki rozwinęły się z późnoantycznego malarstwa figuratywnego z jego wizerunkami zmarłych, bogów i cesarzy. Starożytność była również inspiracją dla wielu innych form sztuki. Dlatego przejścia między sztuką antyczną a sztuką bizantyjską, która przejęła wiele elementów, takich jak kolumny, starożytne schody czy posągi konne, są płynne.
Mozaiki bizantyjskie zyskały światową sławę. Również ta sztuka wywodzi się od Rzymian. Jednak podczas gdy Rzymianie pracowali z małymi kamieniami, szkłem i ceramiką, Bizantyjczycy bogato zdobili swoje mozaiki, używając płatków złota i kamieni szlachetnych. Najważniejsze mozaiki powstały w Rawennie. Doskonałym tego przykładem jest kościół San Vitale z późnego antyku i wczesnego okresu bizantyjskiego. Ceglana fasada kościoła jest prawie w całości pokryta błyszczącymi złotymi mozaikami i ma symbolizować nieskończoność. We wnętrzu widoczne są również bogate mozaikowe dekoracje z wzorami roślinnymi i ornamentalnymi na podłodze i ścianach. Tutaj mozaiki mają ciepłe, ziemiste kolory. W Rawennie wykonywano również wysokiej jakości rzeźby z kości słoniowej. Ważną rolę w tej epoce odgrywały również sztuka i rzemiosło. Oprócz wyrobów srebrnych i złotniczych produkowano wyroby emaliowane i szklane, brokatowe i jedwabne tkaniny o orientalnych wzorach. Malarstwo książkowe i ilustracje książkowe były również częścią tego procesu. Rzeźba była traktowana nieco po macoszemu, gdyż rzeźbiarze musieli się zadowolić głównie płaskorzeźbami, gdyż rzeźby uważano za "pogańskie".
Oczywiście sztuka bizantyjska wywarła wielki wpływ na sztukę europejską i architekturę kościelną, na malarstwo tablicowe we Włoszech czy przedstawienia Matki Boskiej w późnym gotyku. Zwłaszcza we Włoszech elementy bizantyjskie były obecne we wszystkich ruchach artystycznych, od romańskich po gotyk i renesans. Wenecja, jako dawna kolonia, pozostawała pod szczególnie silnym wpływem sztuki bizantyjskiej. A po zdobyciu Konstantynopola (1204 r.) przez weneckich krzyżowców do miasta na lagunie trafiły liczne skarby sztuki. Wśród nich jest kwadryga z hipodromu w Konstantynopolu, która dziś spogląda z katedry św.
Ta monumentalna epoka artystyczna odcisnęła swoje piętno również w północnej Europie. Przykładem może być katedra Karola Wielkiego w Akwizgranie lub romańskie budowle sakralne w Kolonii. Sztuka bizantyjska odrodziła się w okresie romantyzmu w XIX wieku. Prawdopodobnie najsłynniejszym przykładem architektury neobizantyjskiej jest bazylika Sacré-Cœur de Montmartre. Za panowania Ludwika I wybudowano wiele budynków z elementami stylu bizantyjskiego, takimi jak mozaiki, sklepienia kolebkowe i kapitały. W podłodze sali tronowej zamku Neuschwanstein wmurowana jest ogromna mozaika.
Sztuka bizantyjska obejmuje ogromny okres czasu, ponieważ odnosi się do całego Cesarstwa Bizantyjskiego, które rozciągało się od IV do XV wieku. Nawet gdy Cesarstwo Bizantyjskie (także Bizancjum, czyli Cesarstwo Wschodniorzymskie) skończyło się wraz z upadkiem Konstantynopola (1453), sztuka ta pozostała żywa. W sztuce bizantyjskiej dominuje tematyka religijna, propagowana przez Kościół, który miał wielki wpływ na społeczeństwo. Dużą rolę odegrały freski i malowidła panelowe, a ikona jest uważana za symbol tamtej epoki. Do dziś są one nieodłącznym elementem procesji. Artystyczne i święte wizerunki rozwinęły się z późnoantycznego malarstwa figuratywnego z jego wizerunkami zmarłych, bogów i cesarzy. Starożytność była również inspiracją dla wielu innych form sztuki. Dlatego przejścia między sztuką antyczną a sztuką bizantyjską, która przejęła wiele elementów, takich jak kolumny, starożytne schody czy posągi konne, są płynne.
Mozaiki bizantyjskie zyskały światową sławę. Również ta sztuka wywodzi się od Rzymian. Jednak podczas gdy Rzymianie pracowali z małymi kamieniami, szkłem i ceramiką, Bizantyjczycy bogato zdobili swoje mozaiki, używając płatków złota i kamieni szlachetnych. Najważniejsze mozaiki powstały w Rawennie. Doskonałym tego przykładem jest kościół San Vitale z późnego antyku i wczesnego okresu bizantyjskiego. Ceglana fasada kościoła jest prawie w całości pokryta błyszczącymi złotymi mozaikami i ma symbolizować nieskończoność. We wnętrzu widoczne są również bogate mozaikowe dekoracje z wzorami roślinnymi i ornamentalnymi na podłodze i ścianach. Tutaj mozaiki mają ciepłe, ziemiste kolory. W Rawennie wykonywano również wysokiej jakości rzeźby z kości słoniowej. Ważną rolę w tej epoce odgrywały również sztuka i rzemiosło. Oprócz wyrobów srebrnych i złotniczych produkowano wyroby emaliowane i szklane, brokatowe i jedwabne tkaniny o orientalnych wzorach. Malarstwo książkowe i ilustracje książkowe były również częścią tego procesu. Rzeźba była traktowana nieco po macoszemu, gdyż rzeźbiarze musieli się zadowolić głównie płaskorzeźbami, gdyż rzeźby uważano za "pogańskie".
Oczywiście sztuka bizantyjska wywarła wielki wpływ na sztukę europejską i architekturę kościelną, na malarstwo tablicowe we Włoszech czy przedstawienia Matki Boskiej w późnym gotyku. Zwłaszcza we Włoszech elementy bizantyjskie były obecne we wszystkich ruchach artystycznych, od romańskich po gotyk i renesans. Wenecja, jako dawna kolonia, pozostawała pod szczególnie silnym wpływem sztuki bizantyjskiej. A po zdobyciu Konstantynopola (1204 r.) przez weneckich krzyżowców do miasta na lagunie trafiły liczne skarby sztuki. Wśród nich jest kwadryga z hipodromu w Konstantynopolu, która dziś spogląda z katedry św.
Ta monumentalna epoka artystyczna odcisnęła swoje piętno również w północnej Europie. Przykładem może być katedra Karola Wielkiego w Akwizgranie lub romańskie budowle sakralne w Kolonii. Sztuka bizantyjska odrodziła się w okresie romantyzmu w XIX wieku. Prawdopodobnie najsłynniejszym przykładem architektury neobizantyjskiej jest bazylika Sacré-Cœur de Montmartre. Za panowania Ludwika I wybudowano wiele budynków z elementami stylu bizantyjskiego, takimi jak mozaiki, sklepienia kolebkowe i kapitały. W podłodze sali tronowej zamku Neuschwanstein wmurowana jest ogromna mozaika.
Strona 1 / 4