Bartolomeo Passarotti zyskał w renesansowych Włoszech znaczącą renomę jako malarz i akwaforcista. Jest on szczególnie uważany za protagonistę Cinquecento, jako sposób reprezentowania koncepcji piękna w malarstwie typowym dla tego okresu.
Nie ma prawie żadnych informacji o młodości Bartolomeo Passarottiego, która sięga wieków wstecz, ale pierwsze dowody jego kariery pochodzą z 1551 roku, kiedy to opuścił swoją rodzinną Bolonię, aby studiować i pracować w Rzymie pod kierunkiem późnorenesansowego architekta Jacopo Barozzi da Vignola i manierystycznego malarza Taddeo Zuccari. W tym czasie był pod wpływem strukturalnego podejścia architekta, jak również skupienia się na indywidualnej manierze artystycznej z kapryśnym i napiętym stylem. Po powrocie do Bolonii, w 1565 roku Bartolomeo Passarotti otworzył własną, dużą pracownię. W malarstwie kultywował styl tzw. szkoły weneckiej, kładąc szczególny nacisk na kolorystykę. Passarotti kształcił między innymi malarza i rytownika Agostino Carracci, jednocześnie malował martwe natury, portrety i motywy religijne, które dziś można zobaczyć głównie w bolońskich kościołach, na przykład w Bazylice San Giacomo Maggiore.
Portrety Passarottiego uważane są za przejaw rodzącego się baroku w sztuce, który jednak opiera się na tradycjach renesansowych. Artystycznie Passarotti pozostawał w tym czasie pod wpływem Girolamo Francesco Maria Mazzoli, zwanego ARTYSTĄ2 oraz ARTYSTĄ3. To właśnie jego portrety sprawiły, że Bartolomeo Passarotti zyskał reputację najważniejszego portrecisty w Bolonii pod koniec XVI wieku. Posługiwał się szczególnie uroczo kolorem - ale charakterystyczna stała się niezwykle żywa sztuka charakteryzacji, wybitna cecha Cinquecento w sztuce włoskiej tego okresu.
W swoich obrazach mistrz kultywował koncepcję piękna włoskiego Cinquecento. Styl Cinquecento jest uważany za dalszy rozwój Quattrocento z jego surowymi, skromnymi przedstawieniami w kierunku promieniście opracowanych motywów. W ten sposób Bartolomeo Passerotti poświęcił się z jednej strony tematyce mitologicznej i religijnej, a z drugiej strony portretowaniu, w którym przedstawiał typy ludowe zaczerpnięte z życia. W tym względzie nie można pominąć pewnego patosu, z jakim wyobrażenie to zostało pomyślane. Cechą charakterystyczną jego późniejszych portretów jest m.in. żywa gra rąk. Ożywia akcję do tego stopnia, że staje się ona dramatyczna. Ponadto Bartolomeo Passarotti urzeka starannie opracowaną fizjonomią, zarówno w przedstawieniach religijnych, jak i w charakterystyce ludzi jego czasów.
Bartolomeo Passarotti zyskał w renesansowych Włoszech znaczącą renomę jako malarz i akwaforcista. Jest on szczególnie uważany za protagonistę Cinquecento, jako sposób reprezentowania koncepcji piękna w malarstwie typowym dla tego okresu.
Nie ma prawie żadnych informacji o młodości Bartolomeo Passarottiego, która sięga wieków wstecz, ale pierwsze dowody jego kariery pochodzą z 1551 roku, kiedy to opuścił swoją rodzinną Bolonię, aby studiować i pracować w Rzymie pod kierunkiem późnorenesansowego architekta Jacopo Barozzi da Vignola i manierystycznego malarza Taddeo Zuccari. W tym czasie był pod wpływem strukturalnego podejścia architekta, jak również skupienia się na indywidualnej manierze artystycznej z kapryśnym i napiętym stylem. Po powrocie do Bolonii, w 1565 roku Bartolomeo Passarotti otworzył własną, dużą pracownię. W malarstwie kultywował styl tzw. szkoły weneckiej, kładąc szczególny nacisk na kolorystykę. Passarotti kształcił między innymi malarza i rytownika Agostino Carracci, jednocześnie malował martwe natury, portrety i motywy religijne, które dziś można zobaczyć głównie w bolońskich kościołach, na przykład w Bazylice San Giacomo Maggiore.
Portrety Passarottiego uważane są za przejaw rodzącego się baroku w sztuce, który jednak opiera się na tradycjach renesansowych. Artystycznie Passarotti pozostawał w tym czasie pod wpływem Girolamo Francesco Maria Mazzoli, zwanego ARTYSTĄ2 oraz ARTYSTĄ3. To właśnie jego portrety sprawiły, że Bartolomeo Passarotti zyskał reputację najważniejszego portrecisty w Bolonii pod koniec XVI wieku. Posługiwał się szczególnie uroczo kolorem - ale charakterystyczna stała się niezwykle żywa sztuka charakteryzacji, wybitna cecha Cinquecento w sztuce włoskiej tego okresu.
W swoich obrazach mistrz kultywował koncepcję piękna włoskiego Cinquecento. Styl Cinquecento jest uważany za dalszy rozwój Quattrocento z jego surowymi, skromnymi przedstawieniami w kierunku promieniście opracowanych motywów. W ten sposób Bartolomeo Passerotti poświęcił się z jednej strony tematyce mitologicznej i religijnej, a z drugiej strony portretowaniu, w którym przedstawiał typy ludowe zaczerpnięte z życia. W tym względzie nie można pominąć pewnego patosu, z jakim wyobrażenie to zostało pomyślane. Cechą charakterystyczną jego późniejszych portretów jest m.in. żywa gra rąk. Ożywia akcję do tego stopnia, że staje się ona dramatyczna. Ponadto Bartolomeo Passarotti urzeka starannie opracowaną fizjonomią, zarówno w przedstawieniach religijnych, jak i w charakterystyce ludzi jego czasów.
Strona 1 / 1