Od niepamiętnych czasów ludzie interesowali się wszechświatem, rozgwieżdżonym niebem i rolą, jaką Ziemia odgrywa w kosmosie. Przez wieki różne systemy świata były opracowywane, a następnie odrzucane przez naukowców: Od geocentrycznego światopoglądu starożytności, który Klaudiusz Ptolemeusz rozwinął matematycznie, do heliocentrycznego światopoglądu stworzonego przez Mikołaja Kopernika i Johannesa Keplera. Te światopoglądy zostały również podjęte i estetycznie przepracowane w sztuce. Prawdopodobnie najbardziej znanym zbiorem takich przedstawień jest "Harmonia Macrocosmica", bogato ilustrowany atlas nieba z dziełami Andreasa Cellariusa.
Andreas Keller lub Andreas Cellarius, jak brzmi jego zlatynizowane nazwisko, był niemieckim astronomem, matematykiem i kosmografem działającym w okresie baroku. Większość życia spędził w Holandii, gdzie prawdopodobnie już w latach dwudziestych XVI w. rozpoczął pracę nad atlasem nieba. Produkcja globusów i precyzyjnych map miała już w Holandii długą tradycję, dlatego też flamandzki drukarz Johannes Janssonius opublikował w 1660 r. "Harmonia Macrocosmica" jako dodatek do swojego "Atlas Novus absolutissimus". Oznaczało to zakończenie prac nad atlasem ziemi i nieba, który został zaplanowany już przez słynnego kartografa Gerharda Mercatora. W atlasie, na misternie zaprojektowanych i barwnych miedzianych tablicach, można odnaleźć rozwój światopoglądów i systemów Klaudiusza Ptolemeusza, Mikołaja Kopernika i Tycho Brahego. Ponadto w atlasie znajduje się kolejnych osiem miedzianych tablic z gwiazdozbiorami według interpretacji chrześcijańskiej i klasycznej.
W 1708 r. atlas został ponownie wydany, tym razem przez wydawców Gerarda Valka i Petrusa Schenka. Zrezygnowano tam z obszernych części tekstowych, które znajdowały się jeszcze w pierwszej publikacji. Wydanie to znajduje się obecnie w posiadaniu Deutsches Museum w Monachium. Dziś Atlas Gwiazd jest nie tylko uważany za jedno z najbardziej spektakularnych dzieł sztuki w historii astronomii, ale często nazywany jest również "Atlasem Cellariusa". I choć dzieła te są przestarzałe z astronomicznego punktu widzenia, to jednak świadczą o wielkim kunszcie artystycznym i wykazują się poetyckim językiem wizualnym. Niektóre z rycin z tej książki są nawet wystawione w formie wielkoformatowych paneli metalowych do dekoracji ścian na stacji metra Kopernikusstraße w Hanowerze.
Oprócz jego najbardziej znanego dzieła zachowały się także inne ryciny i sztychy jego autorstwa, które dotyczą astronomii i pracy naukowców, np. "Astronomowie patrzący przez teleskop", a także motywów chrześcijańskich, np. "Piotr zapierający się Chrystusa". Cellarius opublikował także w 1645 r. "Architectura Militaris" - dzieło o budowie twierdz, a w 1652 r. "Regni Poloniae" - geografię regionalną Polski. Różnorodność tematyczna jego publikacji czyni z niego typowego badacza epoki baroku. Dla uczczenia pamięci Andreasa Cellariusa, w 2008 roku asteroida 12618 Cellarius została nazwana jego imieniem.
Od niepamiętnych czasów ludzie interesowali się wszechświatem, rozgwieżdżonym niebem i rolą, jaką Ziemia odgrywa w kosmosie. Przez wieki różne systemy świata były opracowywane, a następnie odrzucane przez naukowców: Od geocentrycznego światopoglądu starożytności, który Klaudiusz Ptolemeusz rozwinął matematycznie, do heliocentrycznego światopoglądu stworzonego przez Mikołaja Kopernika i Johannesa Keplera. Te światopoglądy zostały również podjęte i estetycznie przepracowane w sztuce. Prawdopodobnie najbardziej znanym zbiorem takich przedstawień jest "Harmonia Macrocosmica", bogato ilustrowany atlas nieba z dziełami Andreasa Cellariusa.
Andreas Keller lub Andreas Cellarius, jak brzmi jego zlatynizowane nazwisko, był niemieckim astronomem, matematykiem i kosmografem działającym w okresie baroku. Większość życia spędził w Holandii, gdzie prawdopodobnie już w latach dwudziestych XVI w. rozpoczął pracę nad atlasem nieba. Produkcja globusów i precyzyjnych map miała już w Holandii długą tradycję, dlatego też flamandzki drukarz Johannes Janssonius opublikował w 1660 r. "Harmonia Macrocosmica" jako dodatek do swojego "Atlas Novus absolutissimus". Oznaczało to zakończenie prac nad atlasem ziemi i nieba, który został zaplanowany już przez słynnego kartografa Gerharda Mercatora. W atlasie, na misternie zaprojektowanych i barwnych miedzianych tablicach, można odnaleźć rozwój światopoglądów i systemów Klaudiusza Ptolemeusza, Mikołaja Kopernika i Tycho Brahego. Ponadto w atlasie znajduje się kolejnych osiem miedzianych tablic z gwiazdozbiorami według interpretacji chrześcijańskiej i klasycznej.
W 1708 r. atlas został ponownie wydany, tym razem przez wydawców Gerarda Valka i Petrusa Schenka. Zrezygnowano tam z obszernych części tekstowych, które znajdowały się jeszcze w pierwszej publikacji. Wydanie to znajduje się obecnie w posiadaniu Deutsches Museum w Monachium. Dziś Atlas Gwiazd jest nie tylko uważany za jedno z najbardziej spektakularnych dzieł sztuki w historii astronomii, ale często nazywany jest również "Atlasem Cellariusa". I choć dzieła te są przestarzałe z astronomicznego punktu widzenia, to jednak świadczą o wielkim kunszcie artystycznym i wykazują się poetyckim językiem wizualnym. Niektóre z rycin z tej książki są nawet wystawione w formie wielkoformatowych paneli metalowych do dekoracji ścian na stacji metra Kopernikusstraße w Hanowerze.
Oprócz jego najbardziej znanego dzieła zachowały się także inne ryciny i sztychy jego autorstwa, które dotyczą astronomii i pracy naukowców, np. "Astronomowie patrzący przez teleskop", a także motywów chrześcijańskich, np. "Piotr zapierający się Chrystusa". Cellarius opublikował także w 1645 r. "Architectura Militaris" - dzieło o budowie twierdz, a w 1652 r. "Regni Poloniae" - geografię regionalną Polski. Różnorodność tematyczna jego publikacji czyni z niego typowego badacza epoki baroku. Dla uczczenia pamięci Andreasa Cellariusa, w 2008 roku asteroida 12618 Cellarius została nazwana jego imieniem.
Strona 1 / 2