Od czego zacząć, od tego Leonarda da Vinci XIX wieku, który miał tak szerokie zainteresowania i odcisnął tak wyraźne piętno na historii sztuki? W swoich wspomnieniach John Ruskin wspomina, że już w wieku przedszkolnym nauczył się czytać i pisać. Towarzyszył rodzicom w podróżach służbowych, najpierw na Wyspy Brytyjskie, później do Francji, Belgii, Niemiec i Szwajcarii. Zwiedzał z nimi okazałe domy, ogrody, galerie i inne ciekawe kulturowo instytucje. To dało mu podstawy do zainteresowania się architekturą, historią i sztuką już w młodym wieku. Alpy i inne niezwykłe widoki natury wywarły na nim równie trwałe wrażenie. Raczej bez motywacji ukończył studia w Oxfordzie i przez prawie 20 lat pracował nad swoją "Historią malarstwa nowoczesnego", co zaowocowało bliską promocją i przywiązaniem do brytyjskiego malarza Williama Turnera. Ruskin był jednym z najważniejszych członków ruchu Arts and Crafts, angielskiego odpowiednika kontynentalnej Art Nouveau. Bronił stylu malarskiego prerafaelitów, choć ci ostatni ukradli mu żonę. W ogóle nie miał szczęścia w związkach z kobietami. Musiał zadowalać się platonicznymi przyjaźniami lub odrzucanymi propozycjami małżeństwa.
Z tym większym entuzjazmem Ruskin oddawał się studiom historycznym nad sztuką. W rozprawach "Siedem lamp architektury" i "Kamienie Wenecji" przedstawił kamienie milowe teorii architektury. Stworzył podstawy do zajmowania się architekturą współczesną, a także teorią i praktyką ochrony zabytków. Te ostatnie były sprzeczne z poglądami Francuza Eugène Viollet-le-Duca, gdyż Ruskin opowiadał się za zachowaniem historycznych przemian w zabytkach architektury, natomiast Viollet-le-Duc za przywróceniem historycznych budowli do stanu pierwotnego. Ruskin zwrócił szczególną uwagę na okres gotyku, który w XIX wieku był chętnie reinterpretowany jako neogotyk i znalazł zastosowanie zarówno w architekturze, jak i sztukach dekoracyjnych i malarstwie. Przez ponad pół wieku Ruskin publicznie zajmował się przyrodą, geologią, architekturą, sztuką i literaturą. Rozważał aspekty ekonomiczne, wnosił wkład w dziedzinę mitologii, poruszał kwestie etyczne, historyczne czy religijne. Jego sceptycyzm wobec postępującej industrializacji, obawy o utratę umiejętności manualnych i wreszcie jego społeczna krytyka kapitalizmu i marksizmu wywarły wpływ na wiele osobistości, wśród nich na przykład na Mahatmę Gandhiego.
Jako pisarz, historyk sztuki i filozof społeczny, jego twórczość w dziedzinie malarstwa i grafiki koncentrowała się na szczegółowych widokach architektonicznych, realistycznych impresjach pejzażowych i wybranych studiach przyrodniczych, które odzwierciedlają jego wszechstronne zainteresowania. Z kolei w autoportretach, jak się wydaje, zgłębiał wyłącznie siebie i swoje wielorakie zainteresowania.
Od czego zacząć, od tego Leonarda da Vinci XIX wieku, który miał tak szerokie zainteresowania i odcisnął tak wyraźne piętno na historii sztuki? W swoich wspomnieniach John Ruskin wspomina, że już w wieku przedszkolnym nauczył się czytać i pisać. Towarzyszył rodzicom w podróżach służbowych, najpierw na Wyspy Brytyjskie, później do Francji, Belgii, Niemiec i Szwajcarii. Zwiedzał z nimi okazałe domy, ogrody, galerie i inne ciekawe kulturowo instytucje. To dało mu podstawy do zainteresowania się architekturą, historią i sztuką już w młodym wieku. Alpy i inne niezwykłe widoki natury wywarły na nim równie trwałe wrażenie. Raczej bez motywacji ukończył studia w Oxfordzie i przez prawie 20 lat pracował nad swoją "Historią malarstwa nowoczesnego", co zaowocowało bliską promocją i przywiązaniem do brytyjskiego malarza Williama Turnera. Ruskin był jednym z najważniejszych członków ruchu Arts and Crafts, angielskiego odpowiednika kontynentalnej Art Nouveau. Bronił stylu malarskiego prerafaelitów, choć ci ostatni ukradli mu żonę. W ogóle nie miał szczęścia w związkach z kobietami. Musiał zadowalać się platonicznymi przyjaźniami lub odrzucanymi propozycjami małżeństwa.
Z tym większym entuzjazmem Ruskin oddawał się studiom historycznym nad sztuką. W rozprawach "Siedem lamp architektury" i "Kamienie Wenecji" przedstawił kamienie milowe teorii architektury. Stworzył podstawy do zajmowania się architekturą współczesną, a także teorią i praktyką ochrony zabytków. Te ostatnie były sprzeczne z poglądami Francuza Eugène Viollet-le-Duca, gdyż Ruskin opowiadał się za zachowaniem historycznych przemian w zabytkach architektury, natomiast Viollet-le-Duc za przywróceniem historycznych budowli do stanu pierwotnego. Ruskin zwrócił szczególną uwagę na okres gotyku, który w XIX wieku był chętnie reinterpretowany jako neogotyk i znalazł zastosowanie zarówno w architekturze, jak i sztukach dekoracyjnych i malarstwie. Przez ponad pół wieku Ruskin publicznie zajmował się przyrodą, geologią, architekturą, sztuką i literaturą. Rozważał aspekty ekonomiczne, wnosił wkład w dziedzinę mitologii, poruszał kwestie etyczne, historyczne czy religijne. Jego sceptycyzm wobec postępującej industrializacji, obawy o utratę umiejętności manualnych i wreszcie jego społeczna krytyka kapitalizmu i marksizmu wywarły wpływ na wiele osobistości, wśród nich na przykład na Mahatmę Gandhiego.
Jako pisarz, historyk sztuki i filozof społeczny, jego twórczość w dziedzinie malarstwa i grafiki koncentrowała się na szczegółowych widokach architektonicznych, realistycznych impresjach pejzażowych i wybranych studiach przyrodniczych, które odzwierciedlają jego wszechstronne zainteresowania. Z kolei w autoportretach, jak się wydaje, zgłębiał wyłącznie siebie i swoje wielorakie zainteresowania.
Strona 1 / 3