W okresie rozkwitu nauk przyrodniczych i techniki po 1850 roku, począwszy od Francji, widok nowej wolności pojawił się również w sztuce. Skorzystała na tym cała sztuka europejska. Camille Corot odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu optymistycznego zaangażowania w nowy sposób widzenia. W 1817 roku, w samym środku tego okresu, Daubigny urodził się w rodzinie artystów w Paryżu. Początkowo pobierał lekcje malarstwa od swojego ojca Edmonda Francois Daubigny, który był znany jako malarz miniatur. W wieku 17 lat Charles Francois Daubigny został konserwatorem w Luwrze. Kilka lat później nabył rutynę do malowania pejzaży w klasycznej manierze. Wkrótce może pochwalić się pierwszymi sukcesami wystawienniczymi w Paryżu.
Daubigny szuka jednak własnego podejścia, nie chce bowiem przedstawiać krajobrazów w sposób romantyzujący, jak wielu współczesnych mu malarzy. Subiektywność ma być pominięta. Poszukuje on czystego obrazu natury, nieupiększonego i bezpośredniego. Mimo tej odmiennej postawy, wstąpił do "Szkoły z Barbizon", swoistej wspólnoty malarzy o podobnych poglądach, gdzie poznał malarzy Jules Dupré i Theodore Rousseau, którzy jednak nadal reprezentowali poglądy romantyczne. Nowością w ujęciu środowiska malarzy jest szkicowanie na płótnie w plenerze i wykańczanie w pracowni. Aby nie wzmacniać tej romantyzującej maniery, wybiera dla swoich tematów najbardziej urokliwe i niepozorne motywy, które sam wyszukuje. Znajduje je głównie w okolicach Paryża. Dlatego wśród jego obrazów znajdują się takie tematy jak "Zbieg Sekwany i rzeki Oise", prawdziwie niespektakularna sceneria, która jednak urzeka czymś nowym. To właśnie światło, jasność i genialna prostota znajdują odzwierciedlenie w obrazach Daubigny'ego.
Jego obrazy oddają światło w całym jego pięknie i naturalności, w obrazach wiosny czy różnych wschodów i zachodów słońca. Promienne letnie światło ujmuje innym nastrojem niż półmrok, jak przy winobraniu jesienią, czy światło zimą. Jego obrazy są zwykle podzielone, jedna trzecia to sceneria i pejzaż na pierwszym planie, a dwie trzecie hojnie poświęcone są niebu i przestrzeni w najróżniejszym świetle. Później Daubigny podróżował na wybrzeże kanału La Manche, do Normandii, Burgundii i na wybrzeże Morza Śródziemnego, gdzie zawsze znajdował różne zjawiska świetlne i kolorystyczne. Prawdziwe odzwierciedlenie natury za pomocą prostych środków, oto podsumowanie, które Daubigny'emu udaje się po mistrzowsku. Jego obrazy wpłynęły na malarzy, którzy przyszli po nim, takich jak Claude Monet i Paul Cézanne, jak również większość francuskich impresjonistów.
W okresie rozkwitu nauk przyrodniczych i techniki po 1850 roku, począwszy od Francji, widok nowej wolności pojawił się również w sztuce. Skorzystała na tym cała sztuka europejska. Camille Corot odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu optymistycznego zaangażowania w nowy sposób widzenia. W 1817 roku, w samym środku tego okresu, Daubigny urodził się w rodzinie artystów w Paryżu. Początkowo pobierał lekcje malarstwa od swojego ojca Edmonda Francois Daubigny, który był znany jako malarz miniatur. W wieku 17 lat Charles Francois Daubigny został konserwatorem w Luwrze. Kilka lat później nabył rutynę do malowania pejzaży w klasycznej manierze. Wkrótce może pochwalić się pierwszymi sukcesami wystawienniczymi w Paryżu.
Daubigny szuka jednak własnego podejścia, nie chce bowiem przedstawiać krajobrazów w sposób romantyzujący, jak wielu współczesnych mu malarzy. Subiektywność ma być pominięta. Poszukuje on czystego obrazu natury, nieupiększonego i bezpośredniego. Mimo tej odmiennej postawy, wstąpił do "Szkoły z Barbizon", swoistej wspólnoty malarzy o podobnych poglądach, gdzie poznał malarzy Jules Dupré i Theodore Rousseau, którzy jednak nadal reprezentowali poglądy romantyczne. Nowością w ujęciu środowiska malarzy jest szkicowanie na płótnie w plenerze i wykańczanie w pracowni. Aby nie wzmacniać tej romantyzującej maniery, wybiera dla swoich tematów najbardziej urokliwe i niepozorne motywy, które sam wyszukuje. Znajduje je głównie w okolicach Paryża. Dlatego wśród jego obrazów znajdują się takie tematy jak "Zbieg Sekwany i rzeki Oise", prawdziwie niespektakularna sceneria, która jednak urzeka czymś nowym. To właśnie światło, jasność i genialna prostota znajdują odzwierciedlenie w obrazach Daubigny'ego.
Jego obrazy oddają światło w całym jego pięknie i naturalności, w obrazach wiosny czy różnych wschodów i zachodów słońca. Promienne letnie światło ujmuje innym nastrojem niż półmrok, jak przy winobraniu jesienią, czy światło zimą. Jego obrazy są zwykle podzielone, jedna trzecia to sceneria i pejzaż na pierwszym planie, a dwie trzecie hojnie poświęcone są niebu i przestrzeni w najróżniejszym świetle. Później Daubigny podróżował na wybrzeże kanału La Manche, do Normandii, Burgundii i na wybrzeże Morza Śródziemnego, gdzie zawsze znajdował różne zjawiska świetlne i kolorystyczne. Prawdziwe odzwierciedlenie natury za pomocą prostych środków, oto podsumowanie, które Daubigny'emu udaje się po mistrzowsku. Jego obrazy wpłynęły na malarzy, którzy przyszli po nim, takich jak Claude Monet i Paul Cézanne, jak również większość francuskich impresjonistów.
Strona 1 / 6